بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

امنيت از جمله مفاهيمي است که همواره مورد توجه انديشمندان سياسي و حاکمان سياسي بوده است تا آنجا که برخي تامين امنيت را وظيفه اصلي دولت ها دانسته اند. فقهاي شيعه نيز در دوره هاي مختلف تاريخي همواره به دنبال امنيت ديني و سياسي جامعه شيعي بوده اند و از قواعد و اصول فقهي مختلفي با استناد به قرآن و سيره معصومين در تامين امنيت شيعيان بهره گرفته اند. تقيه، امور حسبيه، مقدمه واجب، امر به معروف و نهي از منکر و حفظ جامعه اسلامي، از جمله قواعد و اصولي هستند که فقها در اثبات ضروري امنيت براي کشور و جامعه شيعي استفاده کرده اند. در عصر مشروطيت به دليل ضعف حکومت پادشاهي قاجاريه در تامين امنيت ملي جامعه، فقهاي شيعه سه مرجع بزرگ، آخوند خراساني، مازندراني، تهراني و آيت اله نائيني و ديگر فقهاي بزرگ شيعي، راه حل تامين امنيت را در همراهي با نهضت مشروطيت ديدند و به تبيين فقهي مشروطه اسلامي پرداختند. مقاله حاضر در صدد تشريح نگاه ديني فقها به مساله امنيت ملي در خلال مکتوبات سياسي آنهاست و مدعي است که برداشت فقها از امنيت ملي با توجه به ديدگاه هاي جديد در زمره ديدگاه هاي سلبي قرار مي گيرد.

 نسخه قابل چاپ