بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

تحقيق حاضر به بررسي ساختارهاي مديريتي مورد استفاده در 7 شبکه رسمي همکاري علم و فناوري ايجاد شده در فاصله سال هاي 1375 تا 1385 در ايران پرداخته است. در اين تحقيق با رويکردي کيفي و با استراتژي تحقيق موردي (به صورت چندموردي)، داده هاي مورد نياز از منابع مختلف از جمله مصاحبه هاي نيمه ساختاريافته، مشاهده و مستندات بايگاني شده، گردآوري و از روش تحليل محتوا براي تحليل نتايج استفاده شده است. در اين مقاله ضمن توصيف و دسته بندي ساختارهاي مديريتي مشاهده شده در شبکه ها و عوامل اصلي موجود در هريک از ساختارها، با استفاده از تحليل بين موردي، مزايا و ضعف هاي هر ساختار تبيين گرديده است. نتايج تحقيق نشانگر آن است که شبکه هاي رسمي همکاري علم و فناوري در ايران از الگوهاي ساختاري متفاوتي که طيفي از ساختارهاي مشارکتي (شورايي) تا ساختارهاي سلسله مراتبي (ستادي) را تشکيل مي دهند، استفاده کرده اند. ساختار شورايي باعث افزايش روحيه مشارکت جمعي در شبکه شده، ولي قدرت اجرايي مديريت آن را کاهش مي دهد، در حالي که ساختار ستادي نتيجه عکس آن را به همراه دارد. همچنين بر اساس تحقيق حاضر، عوامل متعددي نظير نحوة تامين بودجه شبکه و جايگاه سازمان مؤسس شبکه نسبت به مراکز عضو، در انتخاب نوع ساختار مورد استفاده در شبکه هاي همکاري علم و فناوري در ايران تاثيرگذار بوده است.

 نسخه قابل چاپ