بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

روستاگرايي مفهومي است مرتبط با پيوندهاي شهر و روستا و تاثيرات متقابلي که اين دو سکونتگاه انساني در عرصه فضاي جغرافيايي سرزمين بر هم دارند. رواج شيوه معيشت و زندگي شهري در مناطق روستايي، چهره مناطق روستايي را دگرگون ساخته و ساختارهاي اقتصادي، اجتماعي و اکولوژيکي جديدي را خلق کرده است. بر اين اساس، کارکردهاي روستايي نيز در مناطق روستايي متنوع و گسترده شده اند. بنابراين انجام تحليل فضايي از درجه روستاگرايي يا روستايي بودن مي تواند متوليان توسعه و برنامه ريزي روستايي را به تهيه و اجراي برنامه هاي متناسب با وضع موجود و پتانسيل ها هدايت کند. از سوي ديگر، درجه روستاگرايي منجر به تعمق بيشتر در راه هاي حفظ جامعه روستايي با شيوه و سبک معيشتي و فعاليتي بومي به عنوان ميراث تمدن مي گردد. تاکنون مطالعات متعددي در سطح جهاني در زمينه روستاگرايي انجام شده که نتايج آنها مي تواند پايه اي براي ارزيابي روستاگرايي در کشور باشد. هدف اصلي مقاله حاضر سنجش روستاگرايي است و براي انجام آن از رويکرد ترکيبي با روش شناسي توصيفي - تحليلي استفاده گرديد. در اين راستا، پرسش نامه هايي با در نظر داشتن شاخص هاي روستاگرايي در سطح جهاني و انطباق آن با شرايط منطقه طراحي شد. پس از جمع آوري داده ها از 21 روستاي دهستان حومه مرکزي شهرستان خدابنده، از مدل تاپسيس فازي براي سنجش درجه روستاگرايي استفاده گرديد. نتايج به دست آمده نشان مي دهند که روستاهاي قانلي، چپقلو و داشلوجه به ترتيب با امتيازات 0.648، .608 و 0.577 درجه روستاگرايي بالايي دارند و در مقابل در روستاهاي زواجر، لاچوان و دوتپه سفلي درجه روستاگرايي پايين تر است. در مجموع مدل استفاده شده به خوبي توانسته است درجه روستاگرايي را در ميان روستاهاي منطقه تبيين و اولويت بندي کند، به طوري که يافته هاي حاصل از مطالعات ميداني و مشاهدات عيني، کاملا با واقعيت هاي موجود در سکونتگاه هاي روستايي منطبق است.

 نسخه قابل چاپ