مقالات همايش ملي جنگل هاي زاگرس مركزي، قابليتها و تنگناها

جنگل هاي زاگرس از نظر حفاظت از منابع آب و خاک داراي اهميت بالايي مي باشند. اين جنگل ها از دير باز براي چراي دام، برداشت چوب و زراعت در زير آشکوب مورد استفاده و بهره برداري قرار گرفته اند. مطالعه حاضر با هدف بررسي تاثير استفاده سنتي از جنگل هاي زاگرس بر پايداري و خصوصيات توده هاي جگلي زاگرس مياني در سامان عرفي کارزان در استان ايلام صورت گرفته است. براي رسيدن به اين هدف، تعداد 28 قطعه نمونه مستطيلي شکل 20 آري برداشت شد. در هر قطعه نمونه، قطر برابر سينه، مبدا زادآوري، نوع گونه، فرم رويشي، ارتفاع کامل، قطر بزرگ تاج و قطر عمود بر آن برداشت و با انتقال به کامپيوتر تجزيه و تحليل شدند. نتايج بررسي نشان مي دهد که بيشترين نسبت توده هاي اين منطقه به صورت جست گروه (شاخه زاد) بوده و درصد درختان تک پايه (دانه زاد) پايين مي باشد. پراکنش قطري پايه هاي بلوط که عنصر اصلي اين جنگل ها مي باشد در درختان تک پايه به صورت توزيع نرمال و مشابه با جنگل هاي همسال و در حالت جست گروهي، توزيعي کم شونده و مشابه با توزيع جنگل هاي ناهمسال مي باشد. مقايسه اين وضعيت با توده هاي مطالعه شده در مناطق با دخالت کمتر انسان نشان دهنده اين امر است که اين شرايط در اثر دخالت و استفاده مردم محلي ايجاد شده است. اين وضعيت در کنار عدم زادآوري، استمرار اين توده ها را در بلند مدت تهديد مي کند.