مقالات همايش ملي جنگل هاي زاگرس مركزي، قابليتها و تنگناها

تخريب اراضي در مناطق خشک و نيمه خشک در اثر فعاليت هاي انساني و شرايط اقليمي را بيابان زايي گويند. اين پديده امروزه به صورت يک معضل جدي دامنگير جوامع بشري شده و سالانه خسارات جبران ناپذيري را از جنبه هاي مختلف به بخش هاي اقتصادي و اجتماعي وارد مي نمايد. براي ارزيابي و تهيه نقشه وضعيت بيابان زايي، مدل هاي مختلفي ارايه شده است در اين تحقيق با استفاده از مدل ESAs، ارائه شده توسط کميسيون اروپا (1999) وضعيت بيابان زايي منطقه نياتک سيستان با تاکيد بر معيار پوشش گياهي مورد بررسي قرار گرفت. هدف از اجراي اين تحقيق برآورد ميزان تاثير پوشش گياهي بر روي روند بياباني شدن منطقه مورد مطالعه مي باشد. جهت ارزيابي توسط روش موردنظر، ابتدا واحد هاي ژئومورفولوژي با استفاده از نقشه هاي توپوگرافي، زمين شناسي، تصاوير ماهواره اي، بازديدهاي صحرايي و عکس هاي هوايي مشخص گرديد. سپس با توجه به شرايط حاکم بر منطقه سعي گرديد فاکتورهاي مربوط به پوشش گياهي موجود در مدل ESAs را مورد ارزيابي قرار داده و با استفاده از وضعيت موجود هر واحد کاري بر اساس نظر کارناسي امتيازي به اين عوامل داده شده و در نهايت با ميانگين گيري هندسي امتياز ها و تطبيق دادن آن با جدول شاخص ESAI ميزان شدت بيابان زايي منطقه مورد مطالعه بر اساس فاکتور پوشش گياهي طبقه بندي شود. با توجه به نتايج بدست آمده از کل منطقه مورد مطالعه (4819.6 هکتار)، حدود 20.64% درصد از منطقه در کلاس بحراني، 34.34% درصد از منطقه در کلاس شکننده و 45% درصد از منطقه در کلاس بالقوه بيابان زايي از جنبه فاکتور پوشش گياهي قرار دارند.