مقالات همايش تمركز و عدم تمركز در فرآيند برنامه ريزي درسي

كمتر (هيچ؟!) مدل يا ديدگاه برنامه درسي وجود دارد (وجود ندارد؟!) كه نقش معلم را در تدوين و اجراي برنامه درسي قصد شده انكار كند (اصول و استانداردهاي رياضيات مدرسه اي NCTM،2000 ؛ ايزدي و گويا، 1379. دانلي، 2005. گويا و فتحي، 1381. فتحي، 1383. لوي، 1991. ليان هو و همكاران، 2004. مهرمحمدي 1381؛ هووانگ، 2004). با اين حال، نظرات مختلفي در مورد ميزان مشاركت معلمان در فرآيند برنامه ريزي درسي وجود دارد. اين مقاله با تاكيد بر نقش معنا دار معلم در فرآيند برنامه ريزي درسي، به مصداق هايي از جرح و تعديل برنامه درسي رياضي در ايران اشاره مي كند كه درون نظام متمركز آموزشي در حال انجام است و ادعاي مقاله اين است كه اين جرح و تعديل ها، نمونه هايي از برنامه درسي مدرسه محور در معناي محدود آن هستند كه درون نظام هاي آموزشي متمركز معنا پيدا كرده اند.
از اين گذشته، رامبرگ (1996)، معتقد است كه برنامه درسي و فعاليت هاي پيش بيني شده در آن، و ميزان مناسب بودن و كارآمدي آن ها، يك مساله تجربي است و تا حد زيادي، به دانش قبلي دانش آموزان و سطح انتظارات آنها بستگي دارد و تنها معلم است كه مي تواند اين دو را تعيين كند. به همين دليل، وي معتقد است كه برنامه ريزي درسي نمي تواند يك علم دقيق باشد. رامبرگ در ادامه مدعي است كه برنامه درسي «قصد شده» تنها مي تواند نشان دهنده بهترين حدسهاي ما در مورد آن چه كه دانش آموزان را علاقه مند ميكند و توانايي رياضي را در آنها پرورش ميدهد، باشد. به گفته وي؛ برنامه درسي «واقعي» يا آن چه كه در ادبيات برنامه درسي از آن به عنوان برنامه درسي «اجرا شده» نام برده مي شود، بستگي به انتخاب معلم دارد، هم چنان كه «برنامه درسي كسب شده» بستگي به علاقه دانش آموز و دانش قبلي وي دارد و اين انتخاب، جلوه اي از برنامه ريزي درسي مدرسه محور است.