مقالات روانشناسی

تعالي معنوي را مي توان تجلي دروني دين داري محسوب نمود. (پايدمونت، 2004) در دهه هاي اخير با اوج گيري پژوهش هاي حوزه روانشناسي دين، توجه به پيامدهاي تعالي معنوي، فزوني يافته است. هدف پژوهش حاضر بررسي ارتباط ابعاد تعالي معنوي با تاب آوري بود. نمونه پژوهش شامل 270 دانشجوي کارشناسي روانشناسي دانشگاه آزاد اسلامي واحد ارسنجان بودند. براي اندازه گيري تعالي معنوي از مقياس تعالي معنوي ساخته پايدمونت (1999) استفاده شد. اين مقياس شامل 24 گويه و متشکل از 3 عامل وحدت، کامروايي معنوي و پيوند معنوي بود. جهت سنجش تاب آوري از مقياس تاب آوري کانر و ديويدسن (2003؛ اقتباس از جوکار 1386) استفاده شد. به منظور سنجش پايايي ابزارها از ضريب آلفاي کرونباخ و باز آزمايي و براي تعيين روايي از روش تحليل عوامل استفاده شد.
نتايج ضرايب همبستگي بين عوامل و نمره کل مقياس تعالي معنوي با مقياس تاب آوري، بيانگر ارتباط معني دار تعالي معنوي با تاب آوري بود. نتايج حاصل از رگرسيون همزمان تاب، آوري روي عوامل تعالي معنوي، نشان داد که عامل پيوند معنوي و وحدت معنوي پيش بيني کننده هاي معني دار تاب آوري بودند. نتايج حاصل بيانگر نقش معنويت در افزايش ظرفيت تاب آوري افراد بود.

 نسخه قابل چاپ