مقالات روانشناسی

هدف كلي اين پژوهش تعيين تاثير يك دوره فعاليت هوازي بر ميزان اختلالات خلقي (افسردگي و شيدايي) دانش آموزان 15 تا 18 ساله است. منظور از اختلالات خلقي در اين پژوهش تغيير خلق نسبتا ثابت و دايمي همراه با تغييرات مشخص در تفكر، رفتار و نگرش است كه انواع آن افسردگي، نيمه شيدايي و شيدايي است. اين پژوهش از نوع نيمه تجربي و به صورت ميداني انجام شده است. جامعه آماري اين پژوهش كليه دانش آموزان پسر دوره متوسطه شهرستان شيراز در سال تحصيلي 84 ـ 83 بوده است. حجم جامعه بر اساس اعلام اداره كل آموزش و پرورش شيراز در زمان پژوهش 27943 نفر بوده است. به صورت تصادفي خوشه اي 414 نفر از جامعه اصلي انتخاب و پرسشنامه اختلالات خلقي بين آنها توزيع و پس از تكميل جمع آوري شد. 72 نفر از نمونه هاي مورد پژوهش علايم افسردگي يا شيدايي داشتند كه به صورت تصادفي ساده از بين آنها 40 نفر انتخاب و بر اساس نتايج آزمون مقدماتي در 4 گروه همتاسازي شدند. گروه آزمايش افسردگي، گروه گواه افسردگي، گروه آزمايش شيدايي و گروه گواه شيدايي . ابزار اندازه گيري اين پژوهش پرسشنامه شخصيتي چندوجهي مينه سوتا موسوم به (فرم كوتاه) بوده است. اين پرسشنامه 71 سوال شامل 8 مقياس باليني و 3 مقياس روايي دارد. روايي و پايايي اين پرسشنامه مورد تاييد قرار گرفته است.
پس از آزمون مقدماتي، گروههاي آزمايش 8 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 45 دقيقه در فعاليتهاي منتخب هوازي با شدت 55 تا 65 درصد حداكثر اكسيژن مصرفي شركت كردند. پس از اتمام دوره آزمايش از هر 4 گروه آزمون نهايي مجدد به عمل آمد و با استفاده از تحليل كوواريانس نتايج زير حاصل شد: بين ميانگين نمرات افسردگي پيش آزمون و پس آزمون گروه آزمايش تفاوت معنادار مشاهده گرديد. به عبارت ديگر تمرينات هوازي منتخب به طور معناداري در كاهش افسردگي موثر بوده است (P<0.001).
همچنين بين ميانگين نمرات شيدايي پيش آزمون و پس آزمون گروه آزمايش تفاوت معناداري مشاهده گرديد. به عبارت ديگر فعاليتهاي هوازي منتخب به طور معناداري در كاهش شيدايي موثر بوده است (P<0.001).

 نسخه قابل چاپ