پاسخ به:دانلود مقالات اقتصادی 6

مفهوم سرمايه اجتماعي كه چند دهه در حوزه علوم اجتماعي مورد توجه و استفاده بود، از اوايل دهه  نود ميلادي مورد توجه عالمان اقتصاد قرار گرفت و كاربرد آن در اقتصاد با سرعت شگرفي گسترش يافت. مفهوم سرمايه اجتماعي اكنون- در كنار سرمايه انساني و سرمايه اقتصادي- به يكي از مفاهيم توضيح دهنده رشد تبديل شده است. سرمايه اقتصادي (شامل: سرمايه مالي، فيزيكي، منابع طبيعي و منابع سرمايه اي) ابزاري است براي افزايش قدرت توليد و بازدهي افراد به صورت برون زا. سرمايه انساني نيز به معني ارتقاي توانايي هاي اكتسابي افراد است و قدرت توليد و بازدهي افراد را به صورت درون زا افزايش مي دهد. درحالي که سرمايه اجتماعي با تسهيل و كم هزينه ساختن مناسبات اجتماعي و مبادلات اقتصادي، موجب افزايش بازدهي حاصل ازبهره برداري از مزيت هاي نسبي بين افراد، بنگاه ها، صنايع و مناطق مي شود.
بر پايه نظريه محوري اين مقاله تلاش مي شود تا با ارايه يک الگوي نظري، سرمايه اجتماعي (در اين جا به عنوان اعتماد متقابل بين افراد و واحدهاي اقتصادي)، در كنار ساير متغيرها مانند سرمايه اقتصادي، به عنوان متغيري مستقل در تابع رشد اقتصادي معرفي گردد. در اين ديدگاه اعتماد به معني ’’اعتقاد به پاي‍بندي ساير افراد به تعهداتشان در تعاملات اقتصادي- اجتماعي‘‘ به عنوان عامل اصلي در تشکيل سرمايه اجتماعي است. در واقع چنين اعتقادي است كه موجب سهولت برقراري تعاملات و مبادلات مي گردد.
به عبارت روشن تر ما در پي پاسخ به اين پرسش ها مي باشيم: " آيا در تابع توليد علاوه بر سرمايه اقتصادي و منابع انساني، عامل ديگري که موثر بر روابط انسان ها در بهره برداري از اين منابع مي باشد، در تغييرات تابع توليد اقتصاد داراي نقش تعيين کننده است؟ در اين صورت تابع توليد به لحاظ نظري چگونه تعريف خواهد شد؟ ". در اين راستا ما از الگوي نظري فرانکوئيس (2002) که نقش اعتماد را در افزايش يا کاهش سهم حضور کارآفرينان درعرصه اقتصاد توضيح مي دهد به عنوان الگوي پايه بهره برده ايم و آن را به تغييرات تابع توليد در اقتصاد تعميم داده ايم. در واقع اين تحقيق توانسته است با تعميم مدل فرانکوئيس و ورود تابع توليد، رابطه تازه اي براي رشد اقتصادي معرفي کند که در آن رشد اقتصادي علاوه بر آن که تابعي از تغييرات منابع اقتصادي و انساني است، تابعي از مقدار مطلق و نرخ رشد سرمايه اجتماعي نيز مي باشد. 

 نسخه قابل چاپ