پرسش و پاسخ های اعتقادی

رمز و عظمت آیه "إِیَّاک نَعْبُدُ وَ إِیَّاک نَستَعِینُ"

در این آیه نکات فراوانی نهفته است مانند این نکات:

1) عبودیت یعنی بندگی. عبد یعنی مملوک که لازمه آن ذلت و خضوع در مقابل مالک است.

نمی­گوییم خدایا تو را می­پرستیم بلکه می­گوییم فقط تو را می­پرستیم که معنایش توحید در عبادت است و فقط از تو یاری می­جوییم یعنی توحید در افعال. و چون انسان می­بیند که نمی­تواند حق توحید را ادا کند این جمله را با سوز و گداز بر زبان جاری می­کند. در حقیقت حتی بندگی هم از ما برنمی­آید لذا در بندگی نمودن از خدا کمک می­خواهیم.در این آیه خدا را خطاب می­کنیم و معلوم است وقتی مملوک و عبد، خود را محضر مالک و رب می­یابد چه حالی به او دست می­دهد و برای اینکه(خود را) در مقابل(خدا) مطرح نکند(ما) می­گوید.

2) رمز عظمت این آیه آن است که ترجمان توحید عملی و توحید افعالی و عبادی می­باشد و به درستی تنها اندکی از انسانها می­توانند مصداق واقعی این معنا باشند. ما در زندگی روزمره خود هرچند به زبان استعانت از خداوند می­جوییم، ولی معمولا چشم به اسباب طبیعی و غیر طبیعی داریم، اما اولیاء الهی و موحدان واقعی دیده­ای می­یابند که از اسباب ظاهری گذر می­کند و جز حضرت حق مؤثری را نمی­یابند و تمام ممکنات و آثار آنان را عین ربط و تعلق به خداوند و حضرت حق می­بینند و به همین جهت غیر از خدا کسی را نمی­بینند تا او را عبادت کنند یا از او استعانت جویند.

3) تکرار زبانی بعضی از اذکار که مضامین عالی دارد اگر با دقت و توجه باشد نوعی تلقین به قلب آدمی است و او را به قبول آن مضمون وادار می­کند و چون توحید را از عقیده به عمل رساندن تمرین و تلقین و تکرار لازم دارد این آیه تکرار می­شود و در مثل نماز امام زمان سلام الله علیها صد بار تکرار می­شود.