جزوات و مقالات فلسفی

متناقض نمايي، در حقيقت يک امکان زباني است براي برجسته سازي که به جهت شکستن هنجار زبان و عادت ستيزي موجب شگفتي و در نتيجه التذاذ هنري مي شود. متناقض نمايي با تضاد (طباق) متفاوت است. از اين جهت زيبايي آفرين است که موجب آشنايي زدايي، ابهام، دو بعدي بودن، برجستگي معنا و ايجاز در کلام مي شود. اين شگرد زباني، کم و بيش در تمام دوره هاي ادب فارسي مشاهده مي شود و عواملي چون تحول تکاملي ادبيات از سادگي به ژرفايي و آميختگي عرفان با ادب فارسي در پيدايش و گسترش آن نقش داشته اند. عناصر متناقض نما به صورت ترکيب يا تصوير پارادوکسي و جمله يا بيان پارادوکسي به کار مي روند. در اين مقاله، متناقض نمايي در دو مقوله ساختمان متناقض نمايي و حوزه هاي شکل گيري آن در قصايد خاقاني مورد بررسي قرار گرفته است. ساختمان متناقض نمايي (صور مختلف متناقض نمايي از نظر عناصر دستوري) در قصايد خاقاني به سه صورت مي باشد که عبارتند از الف) متناقض نمايي به صورت ترکيب ب) متناقض نمايي ميان عناصر يک جمله ج) متناقض نمايي ميان دو جمله.
متناقض نمايي در قصايد خاقاني در حوزه هايي چون اغراق، استعاره، عناصر زباني و تشبيه شکل گرفته است.

 نسخه قابل چاپ