جزوات و مقالات فلسفی

اين مقاله اظهارات افلاطوني مشهور، لئون روبن را مبني بر اين که افلاطون ميان نفس و تعليميات نوعي قرابت نزديک به وحدت مي ديده است، تاييد و اثبات مي کند. بدين معني که منظور افلاطون از تعليميات و نفس سريان يافته در سر تا سر عالم صيرورت يک چيز بوده است؛ درست همان گونه که وي مثل را همان اعداد مي پنداشته است. پس چنانکه در يکي پنداشتن مثل و اعداد هيچ گونه استبعادي به ذهن صاحب نظران نرسيده است، اين جا نيز طرح چنين استبعادي منطقي به نظر نمي رسد؛ زيرا هر دو در راستاي انديشه اي واحد و مبتني بر نفوذ آموزه هاي فيثاغوري در تفکر افلاطون است. به ويژه اگر در نظر داشته باشيم که حيثيت بهره مندي، که گاه از آن با نان نظم و تناسب هاي رياضي و گاهي ديگر با نام نفس ياد مي شود، نمي تواند دو حيثيت باشد؛ زيرا که در آن صورت با هدف او که تبيين «وحدت در کثرت» در چارچوب نظريه بهره مندي است، ناسازگار شود. در ضمن مباحث نيز خواهيم دانست که تعليميات، اموري جدا از عالم محسوسات و از عالم مثل نيستند. روش کار عمدتا بر مبناي استفاده از تعاليم مشهور افلاطون، از جمله نظريه اعداد مثالي، نظريه بهره مندي، جايگاه نفس در نظام هستي، موقعيت امور ميانه يا تعليميات در نظام هستي و وحدت گرايي افلاطون بوده است. در عين حال از عبارات افلاطوني و برخي مفسران قديم و جديد برجسته نيز در تاييد مطلب استفاده شده است.

 نسخه قابل چاپ