جزوات و مقالات فلسفی

يکي از دشوارترين مباحث دانش قرائت قرآن که از ديرباز تاکنون بين قاريان و کاتبان وحي مورد مناقشه و گفتگو بوده است، شيوه خواندن و نگاشتن کلمات همزه دار قرآن است. خاستگاه اين تنازع دوران موسوم به جاهليت اعراب و اندکي پيش از نزول قرآن است. بنابر گزارش هاي تاريخي، گويش قبيله هاي بزرگ قريش و تميم در منطقه غربي حجاز و شرقي نجد جزيره العرب در شيوه تلفظ همزه متفاوت بوده است و با نزول قرآن که نمونه عالي زبان فصيح عربي يعني زبان ادبي مشترک تلقي گرديده هر دو گويش قريش و تميم در قرائت قرآن راه يافته است به طوري که گويش قريش که مبتني بر تخفيف همزه بوده در قرائت منسوب به حجاز کاملا تاثير گذارده و گويش تميم که قايل به اداي کامل همزه با ويژگي «نبر» يا تحقيق همزه است در قرائت قاريان منسوب به کوفه و عراق نمايان گرديده است. از طرف ديگر ارزيابي آواشناسان از ويژگي آوايي همزه متفاوت است به طوري که مطالعات زبان شناسان معاصر پندارهاي آواشناسان پيشين مسلمان مانند خليل بن احمد و سيبويه را درباره ويژگي هاي آوايي همزه مورد ترديد قرار داده است. البته استفاده از تکنولوژي پيشرفته در عرصه هاي زبان شناسي جديد در نتيجه اين مطالعات بي تاثير نبوده است. ما کوشيده ايم با ارائه ديدگاه هاي آواشناسان و تجويدپژوهان مسلمان و ديگر پژوهش گران معاصر درباره کيفيت آوايي همزه دو دليل عمده اختلافاتي را که درباره اين حرف پديد آمده مورد بررسي و ارزيابي قرار دهيم.

 نسخه قابل چاپ