جزوات و مقالات فلسفی

بي ترديد انديشه هاي وجودشناختي شيخ اكبر، محيي الدين بن عربي و شنكره از بزرگترين ره آوردهاي حوزه تحقيقات نظري و كشف و شهودهاي عرفاني در گستره عالم اسلام و خطه پهناور هند، بلكه سرتاسر پهنه خاك به شمار مي رود. انديشهاي عرفاني كه در تنگناي حصار «وجود بما هو موجود» محدود و محصور نمي ماند، بلكه فراتر از همه شناخت آن را روزنه اي به روي خورشيد و راهي به سوي رهايي مي داند و مكتب رفيعي را بر شالوده آن استوار مي سازد كه به مكتب «وحدت وجود» معروف است. از اين روي، نوشتار حاضر به لحاظ اهميت موضوع براي شناخت عميق تر و فهم هر چه بهتر آرا و انديشه هاي وجودشناختي اين دو انديشمند بزرگ مسلمان و هندو بر اساس وجوه تشابه و قرابتهاي قياس پذير كه مآلا آنها را در كنه و ذات خود همسان جلوه مي دهد، به بررسي و مقارنه مفهوم ذات بلاتعين در نظام عرفاني ابن عربي با نيرگونه برهمن شنكره، كه در هر دو مكتب «وجود» خوانده مي شود، مي پردازد.

 نسخه قابل چاپ