جزوات و مقالات فلسفی

در اين نوشتار، تلاش شده است تا با تکيه بر آثار دکارت، عقلانيت در فلسفه او بررسي گردد. براي اين منظور، نخست معاني عقلانيت بيان شده و پس از تعيين معناي مورد نظر، گزارشي از فلسفه دکارت به صورت تحليلي ارايه گرديده و در ادامه، با متمايز ساختن «هستي شناسي» از «معرفت شناسي»، به بررسي عقلانيت، هم در نظام هستي شناسي و هم در نظام معرفت شناسي وي پرداخته شده است. دکارت در نظام معرفت شناسي خود، پس از طرح شک روشمند، به سوي شکاکيت، که مرحله اي از عدم عقلانيت است، سير مي کند، سپس بر اساس «کوجيتو» تلاش مي کند تا از نظر معرفت شناسي، به قلمرو عقلانيت بازگردد. اما در نظام هستي شناسي، او نخست بر پايه «کوجيتو» به اوج عقلانيت، که همان اعتقاد به جوهر حقيقي واحد باشد، نزديک مي شود، ولي در ادامه و با گرايش به کثرت و اصالت ماهيت، از عقلانيت در نظام هستي شناسي فاصله مي گيرد.

 نسخه قابل چاپ