جزوات و مقالات فلسفی

در ميان روش هاي رايج براي تحصيل معرفت، روش «استقرايي» از اهميتي فراوان برخوردار است. اما اين روش با تمام مزايا و اهميتي که دارد، ظاهرا از لحاظ فلسفي يقين آور نيست. يقين فلسفي در صورتي حاصل مي گردد که بين مقدمات استدلال و نتيجه حاصل از آن (مانند قياس) ارتباط منطقي و توليدي وجود داشته باشد. در استدلالات استقرايي، بين مقدمات و نتيجه استدلال، گسست منطقي وجود دارد و مقدمات مولد نتيجه به شمار نمي آيند. بنابراين، اين پرسش مطرح است که اگر استقرار يقين آور نيست، چگونه مي توان بدان اعتماد کرد؟ براي پاسخ به اين سوال، راه حل هايي متفاوت ارايه گرديده است.
اين نوشتار، که با رويکرد تطبيقي به مساله استقرا نگريسته است، ضمن اشاره به تعريف «استقرا» و تفاوت هاي آن در فضاي اسلامي و غربي و خلط هايي که از توجه نکردن به اين تفاوت ها پديدار گشته، به تبيين و نقد اجمالي اين راه حل ها مي پردازد.

 نسخه قابل چاپ