جزوات و مقالات فلسفی

ملاصدرا به عنوان متفكري جامع نگر، رويكردهاي فلسفي، عرفاني، و كلامي گوناگوني را در باب چيستي وحي بررسي كرده و كوشيده است تا عناصر مختلف انديشه متفكران پيش از خود را در نگاه معرفتي اش هضم كند. از اين رو، در آثار گوناگون صدرالمتألهين، سه رويكرد قابل مشاهده است كه وي براي وحدت بخشي و جامعيت، به سمت حل تعارضات اين رويكردها حركت مي كند.
نويسندگان در اين مقاله تلاش مي كنند نشان دهند كه ملاصدرا رويكردهاي مختلف و مباني متنوع را در هندسه حكمت متعاليه به يكديگر مي پيوند تا مشخص شود كه رابطه وحياني و حقيقت وحي، به جاي آنكه حقيقتي ماهوي باشد، حقيقتي وجودي است. و به تبع، وجودي بودن است كه در مراتب مختلف هستي قابل تشكيك است و در بستر مراتب هستي، از قرآن امري تا فرقان خلقي، سياليت و تدرج دارد. اين وحي شناسي قرآن شناسي خاصي را براي ملاصدرا به ارمغان مي آورد كه رنگ وبوي وجودي دارد. توجه به مراتب و ابعاد مختلف حقيقت وحي، نظرگاه او را از فروكاهش گرايي به يكي از ساحت هاي معرفتي وحي نظير كلام لفظي، معرفت عقلاني، و ... مصون مي دارد.

 نسخه قابل چاپ