جزوات و مقالات فلسفی

يکي از موضوعات مهم در شناخت توانمندي هاي انساني از بعد روان شناختي عرفان و حالات عرفاني است. مکاتب مختلف روان شناسي کوشيده اند چگونگي وقوع آن ها را بر اساس آموزه هاي خود تفسير و تبيين نمايند. بي گمان دو مساله در اين باره اهميت فزايندهاي دارد: نخست اين که سير تحول اين تبيين ها و تفسيرها چگونه بوده است و ديگر اين که چه عامل يا عواملي سبب ايجاد تجربه هاي عرفاني در انسان مي شوند.
در نوشتار حاضر براي پاسخ گويي به مسايل مذکور، مهم ترين ديدگاه هاي روان شناختي درباره تجربيات عرفاني از نظر ويليام جيمز گرفته تا ديدگاه هاي مربوط به مکتب روان تحليلگري (با تاکيد بر نظريه فرويد و نظريه يونگ)، مکتب انسان گرا يا فرافردي (با تاکيد بر نظريه آبراهام مزلو و کارل راجرز) و در نهايت، آخرين ديدگاه هاي موجود در اين باره (يعني نظريات کلاويتو، گازا نيگا، ....) مورد بررسي قرار گرفته است. اين نوشتار، مسير ديدگاه هاي ياد شده را از نفي حالات و تجربه هاي عرفاني در نظريه فرويد تا نقش کهن الگوها و عوامل درون زاد در ايجاد اين حالات و تجربه ها در نظريه يونگ و تاثير عوامل فرهنگي بر اين امر در نظريه مزلو و راجرز و سرانجام نحوه دخالت سيستم عصبي انسان را در اين باره در نظريه هاي جديدتر نشان مي دهد.

 نسخه قابل چاپ