جزوات و مقالات فلسفی

موضوع ادبيات متن و به ويژه شعر و ماهيت آن، از موضوعاتي است که عطار مانند پاره اي از عارفان ديگر، بسيار بدان ها توجه داشته، و هر چند تعريفي منطقي از گونه حد و رسم، از آن ها به دست نداده، با ديدگاه عرفاني خويش بسيار بدان ها اندشيده و بارها در آثار خود به تبيين و توضيح آن ها پرداخته است. البته او به دليل نگاه عرفاني اش، به شعر، نيز داستان، بيشتر از زاويه محتوا و کارکرد مي نگرد و شعر راستين را شعري مي داند که با شرع و عرش در پيوند باشد و از ذکر و فکر، و درد و داغ مايه بگيرد. با اين همه بر خلاف مشهور، نسبت به فرم و زبان نيز، نه تنها بي توجه نبوده که بسيار بدان ها اهميت مي داده و مي کوشيده است تا براي بيان انديشه ها، آزموده ها و مواجيد عرفاني خويش به برترين فرم و زبان دست يابد. او شعري را که در پناه شرع باشد و از ذکر و درد مايه گرفته باشد، ادامه تفسير وحي مي داند و حتي آن را در خاستگاه با وحي يکي مي شمارد؛ در برابر شعري را که اين گونه نباشد «حيض الرجال» مي نامد و «حجت بي حاصلي» مي خواند.

 نسخه قابل چاپ