جزوات و مقالات فلسفی

اصالت معنا را مي توان در تناظر با خدامحوري و وحدت هستي، رکن اساسي جهان بيني مولانا دانست. در اين مقال، ضمن توضيح اصالت معنا در سه جنبه مبدايت، محتوا بودن و غائيت، به مجاز بودن عالم صورت و ويژگي هاي صورت از جمله: محدوديت، تکثر، فرعيت، زوال، تضاد و ابزار محوري پرداخته مي شود، و ضمن بيان هويت دوگانه صورت که به جهت همين هويت هم مي تواند ره زن و مانع، و هم ره نما و مقرب باشد، بيت «اي بسا کس را که صورت راه زد / قصد صورت کرد و بر اله زد» با بيان آراي پنج تن از شارحان مثنوي از قدما (لاهوري، اکبرآبادي، عبداللطيف، خواجه ايوب و سبزواري) تفسير مي شود و در نهايت، تفسير منتخب با لحاظ دو ساحت منطقه درون متني و برون متني طرح و بر آن استدلال مي شود.

 نسخه قابل چاپ