جزوات و مقالات فلسفی

الگوسازي از ذهن و ارايه مدلي كه قابليت هاي پيچيده ذهن را داشته باشد يكي از افق هاي توانمندي بشر است.
اگرچه عمده تلاش ها در اين زمينه بيش تر از نيم قرن سابقه ندارد و با دستاوردهاي مسحوركننده خود يكي از پديده هاي شگفتي ساز شده است، اما هر چه اين رويا رنگ واقعيت بيش تري به خود مي گيرد مشكلات بزرگ تري را بر سر راه نظريه پردازان هوش مصنوعي قرار مي دهد. دو مساله عمده اي كه در اين زمينه در مقاله حاضر بررسي خواهد شد عبارت اند از: الف - آيا سيستم هاي هوشمند قادر خواهند بود هر مساله اي را حل كنند؟، ب _ آيا مي توان رابطه اي ميان اين مساله و تصميم ناپذيري منطق محمولات مرتبه اول برقرار كرد؟، كه هريك از آنها در درون خود شامل مسايل جزئي تري هستند كه به طورخلاصه عبارت اند از: 1 – چه سيستمي را مي توان سيستم هوشمند ناميد؟، و 2 – نحوه حل مساله در سيستم هوشمند به چه صورتي است؟، و 3 – چه سسيستمي را تصميم پذير گويند؟
فرضيه هاي مطرح شده در اين مقاله نيز بدين قرارند:
الف – سيستم هاي هوشمند از رويه اي الگوريتمي تبعيت مي كنند. اگر بتوان مساله اي يافت كه الگوريتم پذير نباشد، مي توان نتيجه گرفت آن مساله براي سيستم هوشمند حل ناپذير است. ب - حل مسايل در هر سيستم هوشمندي متاثر از منطق حاكم بر آن است، بنابراين، عدم حل برخي از مسايل توسط سيستم منعكس كننده ناتواني منطق (محمولات) در ارايه الگوريتمي متناهي براي برخي از فرمول هاست تا مشخص كند آيا آن فرمول ها معتبرند يا خير.

 نسخه قابل چاپ