جزوات و مقالات فلسفی

پيش از ظهور منطق جديد، نظام منطقي رايج بي بديل مي نمود. اما منطق کلاسيک، با نظام هاي متعددي روبه روست که خود را منطقي و هماورد منطق کلاسيک مي دانند. اين نظام ها، اغلب مبتني بر پيش فرض هاي خاص فلسفي هستند و  قواعد منطقي متفاوتي را طرح مي کنند. در مواجهه با اين نظام ها، پرسشي فلسفي مطرح مي شود مبني بر اينکه آيا اساسا کثرت در نظام و/ يا قواعد منطقي ممکن است؟ 
فيلسوفان منطق جديد، پاسخ هاي متنوعي به اين پرسش داده اند. بسياري به اين امکان قايل نيستند، اما دلايل اين عده متفاوت است. فيلسوفان و منطق دانان قديم، به صراحت اين پرسش را مطرح نکردند ولي مي توان از سخنان آنها استنباط کرد که اگر آنها در مقابل اين پرسش قرار مي گرفتند پاسخ منفي قاطعي به آن مي دادند. در اين مقاله مي کوشيم تا نشان دهيم موضع آنها در اين باب موضع واقع گرايانه است و قواعد و صدق هاي منطقي را جزء معقولات ثاني منطقي (با توسعي در معناي آن) مي دانند.

 نسخه قابل چاپ