جزوات و مقالات فلسفی

يكي از مهم ترين موضوع هايي كه ويتگنشتاين در پژوهش هاي فلسفي بدان پرداخته است، مساله زبان خصوصي است. بنا بر نظر وي كاربر زبان از آن جهت كه كاربر زبان است، نمي تواند انديشه ها، احساس ها و عواطف خود را به زباني يكسره خصوصي و فردي بيان كند. واژه ها و جمله ها معنايي خصوصي ندارند. برهان زبان خصوصي ويتگنشتاين بر تمايز «صحيح – آنچه صحيح به نظر مي آيد»، استوار است.
از سوي ديگر فرگه در مقاله انديشه به سود عينيت معنا استدلال مي كند. به نظر وي در بحث از مفهوم «معنا» همواره بايد تمايز انديشه از تصور را پيش چشم داشت. تصور امري كاملا خصوصي و ذهني، و با تصوير ذهني در پيوند است؛ حال آنكه انديشه، عمومي، عيني و مرتبط با معناست.
ويتگنشتاين در صورتبندي استدلال زبان خصوصي اش از تلقي فرگه از معنا تاثير پذيرفته است و با اين حال، از هستي شناسي افلاطوني فرگه بر كنار بوده است.
در اين مقاله نخست مستقيما به شرح استدلال زبان خصوصي ويتگشتاين خواهيم پرداخت و استدلال را از طريق استدلال تبعيت از قاعده، به عنوان كليد اصلي فهم استدلال زبان خصوصي، صورتبندي خواهيم كرد. در مرحله بعد استدلال زبان خصوصي را در پرتو تبيين واقع گرايانه از معنا تعبير خواهيم كرد. در گام سوم، مقاله به شرح برداشت واقع گرايانه فرگه از معنا مي پردازد. در نهايت، استدلال زبان خصوصي ويتگنشتاين را با قرائت فرگه اي از معنا مقايسه خواهيم كرد.

 نسخه قابل چاپ