جزوات و مقالات فلسفی

پيدايش تصوف و عرفان و ورود معاني، تجربه ها و آموزه هاي عرفاني به حوزه زبان منجر به شکل گيري زباني خاص با نام زبان عرفاني شد. اين زبان به دو قسم زبان عبارت و زبان اشارت تقسيم مي شود. عارف در جريان سير و سلوک خود به انديشه ها، حقايق و تجربه هايي دست مي يابد که چگونگي بيان آن در قالب الفاظ، به دليل ماهيت اين گونه معارف، به سادگي امکان پذير نيست. اما عرفا با به کارگيري همه ظرفيت هاي زبان، دريافت هاي عرفاني خود را در قالب محدود لفظ و کلام به ديگران منتقل کرده اند. عين القضات همداني، عارف بزرگ قرن ششم هجري، به عنوان يکي از پيشروان تصوف اسلامي در آثار ارزشمند خود، انديشه ها و مواجيد عرفاني را با تعابير و تفسيرهاي بديعي ارايه مي کند. در اين پژوهش مي کوشيم ديدگاه هاي وي را درباره زبان و نحوه بيان بررسي کرده و آثار او را از لحاظ زباني تحليل و تبيين کنيم. حاصل بررسي ها نشان مي دهد، قاضي همداني از همه ظرفيت هاي زبان - زبان اشارت و زبان عبارت - براي تبيين آرا و عقايد و بيان تجارب عرفاني خود سود جسته است.

 نسخه قابل چاپ