بازیهای محلی استان کهکيلويه و بويراحمد

چوب‌بازي

تعداد بازیکنان چوب بازی دو نفر است و ابزار بازی شامل دو چوب یکی به طول تقریبی یک و نیم متر ( درک)و چوب دیگر کمی کوتاهتر از آنست(ترکه) . در شروع کار توشمال با زدن ساز مردان را به بازی چوب بازی فرا می خواند. دو نفر بازی را شروع می کنند و افراد زیادی به دور چوب بازها حلقه می زنند و تماشا می کنند.یکی از بازیکنان درک و نفر دیگر ترکه را بدست گرفته و مقابل یکدیگر به حمله و دفاع می پردازند . بازیکنان سعی می کنند هنگام بازی با آهنگ ساز و دهل نیز برقصند ، فردی که ترکه را بدست دارد باید به دارنده درک حمله نماید و قبل از وارد نمودن ضربه به چوب وی ابتدا چند دور می رقصد و ناگهان به دارنده چوب بلند یورش می برد . دارنده چوب بلند نیز باید از خود دفاع نماید . حمله کننده هنگام یورش با صدای بلند فریاد می زند و سعی دارد با این کار روحیه حریف را تضعیف نماید . چوب باز باید با چرخاندن چوب و نعره کشیدن و تهدید حریف و فریب حریف چوب بازی کند.
حمله کننده هنگام یورش چوب را با دو دست پیش روی خود گرفته و هنگام کوبیدن بر چوب حریف انرا با دست خود می چرخاند و سپس با در نظر گرفتن پاهای او بر چوب وی ضربه وارد می آورد ، البته ترکه باز سعی می کند حریف را گمراه کند تا بتواند بهترین ضربه را بزند. بازیکن حمله کننده فقط یکبار حق زدن ضربه را دارد ( چه به پای حریف مقابل بزند چه نزند)، سپس بازیکنی که چوب بلندتر را دارد ، چوب کوتاهتر را در دست گرفته و فرد دیگری چوب بلندتر را در اختیار می گیرد . و بعد از چند دور بازی نفرها عوض می شوند .بازی تا آخر به همین منوال ادامه می یابدمعمولا اگر حریف ها از بستگان نزدیک یا دوستان هم باشند. به پای هم ضربه محکم نمی زنند.اما در موارد دیگر ضربات محکمی زده می شود که بسیار درد آور است. در چوب بازی احتمال صدمات جدی به پا هست و احتمال شکستگی پا و قوزک. اما مگر غیرت جوانان اجازه می دهد که بازی نکنند. آنها با شهامت کامل وارد میدان می شوند و هیچگونه باکی از درد و رنج ندارند. زیرا این ریشه در سنت دلاوری و بی باکی لرها دارد و همینطور با شنیدن نوای توشمال به سبک چو بازی که به انسان شجاعتی وصف نشدنی می دهد. توشمال چو بازی یا اصطلاحا ساز چوب بازی با دستمال بازی فرق دارد. ساز چوب بازی معمولا دارای ریتم تند و حالت رزمی است، اما ساز دستمال بازی دارای ریتمی ملایم است.
 چوکلي (cho keli)
بنارانهاین بازی شیوه های مختلفی داشت و به روش های گوناگونی بازی می شد. یکی از شیوه هایی که بازی می شد بدین گونه بود که افراد به دو تیم 6یا7 نفری تقسیم می شدند بعد برای مشخص شدن تیمی که می بایست به« کلی»1 ضربه بزند اقدام به ضربه زدن های متوالی توسط « دار»(چوبی که بازیکنان کلی را با آن به مسافتی طولانی پرتاب می کردند) به کلی می کردند(مانند روپایی زدن به توپ) افراد هر تیم که تعداد بیشتری ضربه به کلی می زدند و مدت بیشتری آن را بدون اینکه به زمین بیفتد در هوا نگه می داشتند، می توانستند به عنوان تیم برنده آغاز گر بازی باشند. به این نحوه شروع بازی« کلم کلو»2 می گفتند، آنگاه دایره ای بزرگ به قطر حدودی شش متر ترسیم می کردند که تیم شروع کننده بازی درون دایره قرار می گرفت و یک نفره از تیمی که می بایست ضربه های تیم شروع را بگیرد(به اصطلاح زیر آب بود) کلی را به هوا پرتاب می کرد و یک نفراز تیم شروع کننده بازی(تیمی که به اصطلاح روآب بود) با دار کلی3( چوبی از نخل یا درخت) می بایست به کلی ضربه بزند به گونه ای که تیم مقابل قادر به دریافت کلی نباشد چنانچه ضربه به صورتی زده می شد که قبل از رسیدن کلی به زمین نفرات تیم رقیب می توانستند کلی را در هوا بگیرند( در اصطلاح بازی به این ضربه «بُل»4 می گفتند) تیم مقابل بازنده می شد می بایست جای دو تیم عوض شده اما اگر تیم رقیب قادر به گرفتن کلی نبودند و کلی به زمین می افتاد می بایست آن را برداشته و به سمت دایره پرتاب نمایند چنانچه کلی پرتاب شده در دایره می افتاد، نفر ضربه زننده می سوخت(کنار می رفت) و نفری دیگر از تیم شروع کننده می بایست به کلی ضربه بزند اما اگر نفر ضربه زننده می توانست قبل از افتادن کلی به آن ضربه بزند و مانع از افتادن آن درون دایره گردد، همچنان بازیگر بود این بازی تا زمانی که تمامی نفرات تیم رو آب سوخته شوند یا اینکه تیم زیر آب بتواند بُل بگیرد و جای تیم ها عوض شود ادامه داشت و در نهایت تیمی که زمان بیشتری رو آب بود(آغازگر بازی بود) برنده بازی محسوب می گشت.