توگو

تاریخ

قوم ولتائیک[۱] و کوآ[۲] اولین ساکنان منطقهٔ توگوی فعلی بودند ، سپس قبایل اوه[۳] در قرن ۱۴ و آنه[۴] در قرن ۱۸ میلادی در این منطقه سکنی گزیدند . در قرن ۱۸ میلادی دانمارک ادعای مالکیت این سرزمین را مطرح نمود ولی در سال ۱۸۸۴ این منطقه تحت عنوان توگولند[۵] به عنوان مستعمرهٔ آلمان درآمد . پس از جنگ جهانی اول و شکست آلمان ها ، توگو دو تکه شد و با نظارت اتحادیهٔ ملل تحت قیومیت فرانسه و بریتانیا درآمد . قسمت بریتانیایی توگو[۶] به غنا الصاق گردید و قسمت فرانسوی آن[۷] در ۲۷ آوریل ۱۹۶۰ با عنوان کشور مستقل توگو ( Togo ) از فرانسه اعلام استقلال کرد


----------

اولین رئیس جمهوری توگو پس از استقلال که به شیوهٔ دموکراتیک انتخاب شد ، سیلوانو اولیمپیوس[۸] نام داشت ، حکومت اولیمپیوس در سال ۱۹۶۳ سرنگون شد ، پس از آن اولیمپیوس که تحت تعقیب قانونی قرار داشت در حالی که سعی داشت از راه دیوار به سفارت آمریکا در لومه پناه ببرد به ضرب گلولهٔ یکی از افسران ارتش به نام اتینه ایامدا[۹] کشته شد . پس از او نیکولاس گرونیتزکی[۱۰] به عنوان رئیس جمهور توگو انتخاب شد . حکومت گرونیتزکی نیز سرنوشتی مشابه اولیمپیوس داشت ، در ۱۳ ژانویه ۱۹۶۷ طی یک کودتای بدون خونریزی توسط قاتل رئیس جمهور پیشین ، سرهنگ اتینه ایامدا که اکنون ژنرال گناسینگبه ایامدا[۱۱] نام گرفته بود ، به وقوع پیوست و حکومت گرونیتزکی ساقط شد . پس از آن یک کمیسیون آشتی ملی در کشور برقرار شد ، ولی در ماه آوریل ایامدا با انحلال این کمیسیون ، به صورت دیکتاتور گونه‌ای خود را رئیس جمهور نامید . او با به حالت تعلیق در آوردن قانون اساسی فعالیت همهٔ احزاب را نیز ممنوع اعلام کرد و تنها عقاید شخصی و مکتب فکری خود را پیرامون حیطهٔ کاری و مسئولیت ریاست جمهوری اش قرار می‌داد . تحت فشار غرب ایامدا در سال ۱۹۹۳ مجبور شد فعالیت احزاب ---------- را قانونی اعلام کند . در آگوست ۱۹۹۳ اولین انتخابات ریاست جمهوری به صورت چند جزبی در توو برگزار شد که باز هم ایامدا با کسب بیش از ۹۶ % آرا رئیس جمهور توگو باقی ماند ، تقلبات گسترده در این انتخابات نیز کانون توجه محافل داخلی و خارجی قرار گرفت ، ایامدا ۵ سال بعد در سال ۱۹۹۸ نیز مجددا رئیس جمهور توگو شد . سرانجام ایامدا پس از ۳۸ سال دیکتاتوری در توگو ، در اوایل فوریهٔ سال ۲۰۰۵ میلادی درگذشت تا در میان کشورهای آفریقایی دارای بیشترین عمر ---------- یک سیاست‌مدار را به خود اختصاص داده باشد . پس از او پسرش ، فائوره گناسینگبه[۱۲] با برقراری یک دولت نظامی دیکتاتوری پدر را ادامه داد . گناسینگبه رسما کار خود را در ۷ فوریه ۳۸ در حالی کار خود را به عنوان رئیس جمهور توگو آغاز کرد که شروع کارش به علت عدم برگزاری انتخابات و عدم منتخب بودن وی با محکومیت های بین المللی همراه بود . سرانجام گناسینگبه پذیرفت در ۲۴ آوریل انتخابات ریاست جمهوری برگزار کند ، در انتخابات ریاست جمهوری ۲۴ آوریل ، گناسینگبه با کسب ۶۰ % آرا ، رقیبش امانوئل آکیتانی باب[۱۳] از حزب اپوزیسیون که تنها ۳۸ % آرا را کسب کرد پشت سر گذاشت و در 4 مه ۳۸ رسما به عنوان رئیس جمهور توگو انتخاب شد . در ماه ژوئن رئیس جمهور ، یکی از رهبران مخالفان ، ادم کوجو[۱۴] به به سمت نخست وزیر توگو منصوب کرد . در آگوست ۲۰۰۶ دولت و شش حزب ---------- با انعقاد پیمانی با ایجاد یک دولت انتقالی موافقت کردند که شامل احزاب مخالف نیز می‌شود . یاووی آگبوییبو[۱۵] در سپتامبر ۲۰۰۶ به عنوان نخست وزیر جدید توگو معرفی شد . در انتخابات پارلمانی که در اکتبر ۲۰۰۷ در توگو برگزار شد ، حزب وابسته به رئیس جمهور ( RPT ) موفق شد ۴۹ کرسی از ۸۱ کرسی پارلمان توگو را بدست آورده و پیروز انتخابات شود . ظرف ۲۰ سال گذشته این اولین باری بود که احزاب اپوزیسیون نیز حق شرکت در انتخابات پارلمانی را داشتند . آگبوییبو در نوامبر ۲۰۰۷ از سمت خود استعفا داد ، رئیس جمهور نیز " کوملان مالی "[۱۶] را در ۳ دسامبر ۲۰۰۷ به سمت نخست وزیر توگو برگزید .