هر روز با یک حکایت از گلستان سعدی

حکایت

بر بالین تربت یحیی پیغامبر(ع) معتکف بودم در جامع دمشق که یکی از ملوک عرب که به بی انصافی منسوب بود اتفاقاً به زیارت آمد و نماز و دعا کرد و حاجت خواست
درویش و غنی بنده این خاک درند               و آنان که غنی ترند محتاج ترند

آن گه مرا گفت از آن جا که همت[59] درویشانست و صدق معاملت ایشان خاطری همراه من کنند که از دشمنی صعب اندیشناکم گفتمش بر رعیت ضعیف رحمت کن تا از دشمن قوی زحمت نبینی.
به بازوان توانا و قوت سر دست               خطاست پنجه مسکین ناتوان بشکست
نترسد آن که بر افتادگان نبخشاید               که گر ز پای در آید کسش نگیرد دست
هر آن که تخم بدی کشت و چشم نیکی داشت               دماغ بیهده پخت[60] و خیال باطل بست
ز گوش پنبه برون آر و داد خلق بده               وگر تو می‌ندهی داد روز دادی هست

 
بنی آدم اعضای یک دیگرند               که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار               دگر عضوها را نماند قرار
تو کز محنت دیگران بی غمی               نشاید که نامت نهند آدمی