ابن بابویه؛ محدث و فقیه قرن چهارم هجری

پدرش ابوالحسن علی از فقهای شیعی و اهل قلم قم بود و گفته اند که حدود 200 کتاب تألیف کرده است . سال دقیق تولد ابن بابویه معلوم نیست اما منابع حدود 305 قمری را ذکر کرده اند . او در قم متولد شد و در خانه ای اهل دانش پرورش یافت .

از همان کودکی از محضر علمای آن شهر استفاده کرد . ابن بابویه در حدود 250 استاد داشت ولی بیش از همه از پدرش و ابن ولید دانش آموخت و تحت تأثیر آنها بود .

ابن بابویه برای فراگیری دانش و فن حدیث شناسی سفرهای بسیاری کرد . از آن میان می توان به مکه ، مدینه، بغداد، بلخ، فرغانه(جنوب شرقی ازبکستان کنونی)، بخارا، نیشابور و ری اشاره کرد .

گفته اند که وی حدود 300 کتاب در فقه، حدیث، تفسیر، رجال و کلام داشت. شماری از آثار وی که به چاپ رسیده عبارت هستند از: الاعتقادات، الامالی، التوحید، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، الخصال و عیون اخبار الرضا(ع).

ابن بابویه در سال 381 قمری در شهر ری درگذشت و مقبره اش در آنجاست .