پاسخ به:نجوم در قرآن
یک شنبه 25 اردیبهشت 1390 9:34 AM
«الا مَنْ خَطِفَ الْخَطفَةَ فَاَتبَعهُ شهابٌ ثاقِب »
مگر آنهايي كه در لحظه‌ي كوتاه براي استراق سمع به آسمان نزديك مي‌شوند كه شهاب ثاقب آنها را تعقيب مي‌كند.
در آيه‌هاي قبلي اين سوره توضيح مي‌دهد كه «آسمان را با ستارگان تزئين كرديم و آنرا از هر شيطان خبيثي حفظ كرديم و آنها نمي‌توانند به سخنان فرشتگان عالم بالا گوش فرا دهند و هرگاه چنين بخواهند از هر سو هدف تيرها قرار مي‌گيرند؛ آنها به شدت به عقب رانده مي‌شوند و براي آنها عذاب دائم است.
«خطفه» يعني چيزي را به سرعت ربودن
«شهاب» در اصل به معني شعله‌اي است كه از آتش افروخته زبانه مي‌كشد و به شعله‌هاي آتشيني كه در آسمان بصورت خط ممتد ديده مي‌شود نيز مي‌گويند. مي‌دانيم اينها ستاره نيستند بلكه شبيه ستارگان هستند. در واقع آنها قطعه سنگهاي كوچكي هستند كه در فضا پراكنده‌اند و هنگاميكه در حوزه جاذبه زمين قرار گيرند به سوي زمين جذب شوند و بر اثر سرعت و شدت برخورد آنها با هواي اطراف زمين (جو) مشتعل و برافروخته مي‌شوند.
«ثاقب» به معني نافذ و سوراخ كننده است گوئي بر اثر نور شديد صفحه چشم را سوراخ كرده و به درون چشم انسان نفوذ مي‌كند و در اينجا اشاره به اين است كه به هر موجودي اثابت كند آنرا سوراخ كرده و آتش مي‌زند.
به اين ترتيب دو گونه مانع در برابر نفوذ شياطين به صحنه‌ي آسمان وجود دارد:
مانع اول طرد از هر جانب است كه ظاهراً آن نيز بوسيله «شب» صورت مي‌گيرد.
مانع دوم عبارتست از نوع خاصي از شهاب كه «شهاب ثاقب» ناميده مي‌شود و در انتظار آنهاست كه گاه و بيگاه خود را به ملأ اعلی براي استراق سمع نزديك مي‌كنند و مورد اصابت آنها قرار مي‌گيرند.
نظير همين آیه در آيات 17 و 18 سوره‌ي حجر و در آيه‌ي 5 سوره‌ي ملک آمده است که این آیات را نیز مورد بررسی قرار خواهیم داد.
