پس از شهادت امام صادق عليه السلام در سال 148 ه ق ، گروهى مرگ اسماعيل را در زمان امام صادق عليه السلام انكار كردند و او را امام غايب و امام قائم دانستند و مراسم تشييع جنازه اسماعيل از طرف پدر را براى حفظ جان او تفسير كردند؛ نوبختى اين گروه را
((
اسماعيليه خالصه
))
مى نامد.
اين گروه به زودى منقرض شدند.
گروه دوم بر آن شدند كه اسماعيل مرده است ، امام چون در زمان حيات پدرش به امامت رسيده بود، پس از فوتش ، امام صادق عليه السلام فرزند اسماعيل يعنى محمد را به امامت نصب كرد. بنابراين پس زا شهادت امام صادق عليه السلام ، محمد به امامت رسيد. اين گروه به
((
مباركه
))
معروف گشتند، زيرا رئيس آنان
((
مبارك
))
نام داشت .
همين گروه اخير، پس از مدتى به دو فرقه انشعاب يافتند. برخى از آنان مرگ محمد را پذيرفتند و سلسله امامان را در فرزندان محمد ادامه دادند. و برخى ديگر منكر مرگ محمد بودند و غيبت او را باور داشتند و وى را امام قائم مى پنداشتند. اينان
((
قرامطه
))
ناميده مى شوند زيرا لقب رئيس آنها
((
قرمطويه
))
بوده است
فرقه هاى اسماعيليه
