پاسخ به:مناظرات علما و بزرگان شيعه فارسي
یک شنبه 1 خرداد 1390 9:59 PM
حدیث عشره مبشّره
مناظره عالم شيعي يا رئيس
آمرين به معروف
|
اشاره:
راویان اهل تسنّن، از جمله احمد بن حنبل در مسند
خود (ج 1. ص 193) به اسناد خود از عبدالرّحمن‌بن‌عوف نقل می‌كند كه پیامبر‌ـ‌صلّی
اللّه علیه وآله‌ـ فرمود:
«اَبُوبَكْرٌ فِی الْجَنَّهِ، وَ عُمَرٌ فِی
الْجَنّه، وَ عَلِیٌّ فِی الْجَنَّه، وَ عُثمان فِی الْجَنّهِ، وَ طَلْحَه فِی
الْجَنَّه، وَ الزَُّبَیْرُ فِی الْجَنَّهِ وَ عَبْدُالرَّحمنِ بْنِ عُوفٍ فِی
الْجَنَّه، وَ سَعْدُ بْنِ اَبِی وَقّاصٍ فِی الْجَنَّهِ، وَ سَعِیدُ بْنِ زَیْدٍ
فِی الْجَنَّهِ وَ اَبُوعُبَیْدَهِ ابْنِ الجَّراحِ فِی الْجَنَّهِ»[1]:
«یعنی: این (افراد دهگانه) در بهشت
هستند: 1ـ ابوبكر، 2ـ عمر، 3ـ علی، 4ـ عثمان، 5ـ طلحه، 6ـ زبیر، 7ـ عبدالرّحمن‌بن
عوف، 8ـ سعد وقّاص، 9ـ سعید بن زید، 10ـ ابوعُبیده جرّاح»[2].
اهل تسنّن به این حدیث جعلی، خیلی اهمیّت می‌دهند و نام
این ده نفر را به عنوان «عَشَرَه مُبَشَّره» (بشارت‌شدگان دهگانه به بهشت) در
مكان‌های مقدّسی مانند دیوار مسجد‌النّبی‌ـ‌صلّی اللّه علیه وآله‌ـ در برابر دید
مردم نوشته و نصب می‌كنند، به طوری كه چنین موضوعی، بین آن‌ها حتّی عوام آن‌ها
مشهور شده است، اینك به مناظره زیر توجّه كنید:
یكی از دانشمندان شیعی می‌گوید:
در مدینه منّوره، برای انجام كاری به اداره «آمرین به معروف» رفتم، با رئیس آن
اداره به مناسبتی، گفتگویی به میان آمد، تا این كه سخن از «عَشَره مُبَشَّره»
(افراد دهگانه‌ای كه پیامبر‌ـ‌صلّی اللّه علیه وآله‌ـ آن‌ها را به بهشت بشارت
داده) به میان آمد.
گفتم: از شما سؤالی دارم.
رئیس: بپرس.
دانشمند
شیعی: چگونه روا است كه مردی از اهل بهشت با مردی دیگر كه او نیز از اهل بهشت است،
جنگ كند؟ طلحه و زبیر (كه جزء آن ده نفر بهشتی است) در تحت لوای عایشه، برای جنگ با
علی‌بن‌ابیطالب‌ـ‌علیه السّلام‌ـ كه او نیز از اهل بهشت است، وارد بصره شدند و جنگ
جمل را كه موجب كشتار بسیار از طرفین شد، پدید آوردند؟
با این كه قرآن
می‌فرماید: «وَ مَنْ یَقْتُلُ مُؤْمِناً مُعْتَمِّداً فَجَزاءُهُ جَهَنَّمُ خالِداً
فِیها»: «هر كس مؤمنی را عمداً بكشد، جزای او دوزخ است، و او همیشه در آن قرار
دارد». (حاقه‌ـ 44)
با توجّه به این آیه، آن كسی كه از دو طرف، باعث آن همه
كشتار در جنگ جَمَل شد، باید اهل دوزخ باشد، و آن كس یا امام علیـعلیه السّلام‌ـ
است، و یا طلحه و زبیر؟!
بنابراین به طور قطع «حدیث عشره مبشّره» دروغ محض است.
رئیس: نامبردگان از دو طرف، كه جنگیدند، همه مجتهد بودند، و مطابق اجتهاد خود،
رأی دادند، در این صورت، آن‌ها معذور می‌باشند.
دانشمند شیعی: اجتهاد در مقابل
سخن صریح پیامبر‌ـ‌صلّی اللّه علیه وآله‌ـ جایز نیست، مگر نه این است كه همه
گروه‌های مسلمین نقل كرده‌اند كه پیامبر‌ـ‌صلّی اللّه علیه وآله‌ـ به علیـعلیه
السّلام‌ـ فرمود:
«یا عَلِیُّ حَرْبُكَ حَرْبِی، وَ سِلْمُكَ سِلْمِی»: «جنگ با
تو جنگ، با من است، و صلح با تو صلح با من است».
و نیز فرمود: «مَنْ اَطاعَ
عَلِیّاً فَقَدْ اَطاعَنِی، وَ مَنْ عَصی عَلیِّاً فَقَدْ عَصانِی»: «كسی كه از
علیـعلیه السّلام‌ـ پیروی كند، از من پیروی نموده، و كسی كه با علیـعلیه
السّلام‌ـ مخالفت كند، با من مخالفت نموده است»[3].
و نیز فرمود: «عَلِیٌّ مَعَ الْحَقِّ وَالْحَقُّ مَعَ
عَلِیٍّ، یَدوُرُ الْحَقُّ مَعَهُ حَیْثُما دارَ»: «علیـعلیه السّلام‌ـ با حقّ
است، و حقّ با علیـعلیه السّلام‌ـ است، هر كجا علیـعلیه السّلام‌ـ بچرخد، حقّ
با او می‌چرخد»[4].
بنابراین،
نتیجه می‌گیریم كه در میان نامبردگان، یك طرف حقّ است، و آن علیـعلیه السّلام‌ـ
است، و حدیث عشره مبشّره، دروغ محض می‌باشد، زیرا، نمی‌توان طرفدار باطل را، اهل
بهشت دانست[5].
قابل ذكر است كه:
مطلب دیگر این كه «عبدالرّحمن‌عوف» یكی از راویان این حدیث است، و خود نیز یكی از
افراد دهگانه می‌باشد عبدالرّحمن همان كسی است كه در روز شورا، بعد از وفات عمر،
شمشیر به روی علیـعلیه السّلام‌ـ كشید و به او گفت: «بیعت كن، وگرنه كشته خواهی
شد»، و همین عبدالرّحمن با عثمان مخالفت كرد، و عثمان او را منافق خواند، آیا این
امور، با روایت مذكور، سازگار است كه طلحه یكی از آن افراد دهگانه است كه به او
بشارت به بهشت داده شده است؟!
آیا ابوبكر و عمر، بشارت به بهشت داده شده‌اند،
با این كه آن‌ها موجب وفات حضرت زهرا‌ـ‌سلام‌اللّه علیها‌ـ شدند، و حضرت
زهرا‌ـ‌سلام‌اللّه علیها‌ـ تا آخر عمر با آن‌ها آشتی نكرد؟ (كه قبلاً مدارك آن را
ذكر نمودیم).
آیا عمر، حضرت علیـعلیه السّلام‌ـ را برای بیعت با ابوبكر
نكشید، در حالی كه می‌گفت: اگر بیعت نكنی كشته می‌شوی؟ و...
و آیا طلحه و
زبیر، اصرار بر قتل عثمان نداشتند، و آیا آن دو، از اطاعت امامی كه اطاعتش واجب بود
خارج نشدند؟ و در جنگ جمل به روی امام علیـعلیه السّلام‌ـ شمشیر نكشیدند؟!
یكی از آن ده نفر «سعدوقّاص» است، كه آن روایت «عشره مبشّره» را تصدیق كرده،
وقتی كه از او سؤال می‌كنند: چه كسی عثمان را كشت؟ در پاسخ می‌گوید: «عثمان به
شمشیری كه عایشه آن را بیرون كشید، و طلحه آن را تیز كرد، و علیـعلیه السّلام‌ـ
آن را مسموم نمود كشته شد».
آیا با این همه رودررویی كه این افراد با همدیگر
داشتند، می‌توان گفت همه آن‌ها اهل بهشت هستند، قطعاً نه.
وانگهی حدیث «عشره
مبشّره» از نظر سند، مخدوش و مردود است، زیرا سند این حدیث به یكی از دو نفر به نام
عبدالرّحمن‌بن‌عوف، و سعید‌بن‌زید، منتهی می‌شود، در روایت عبدالرّحمن، سلسله سندش،
متّصل نیست، پس از اعتبار ساقط می‌گردد، و در مورد سعید‌بن‌زید، او روایت «عشره
مبشّره» را در كوفه در عصر خلافت معاویه نقل كرده است، و در عصر قبل از معاویه نقل
ننموده، و همین مطلب بیانگر دست‌های مرموز عصر معاویه است كه در جعل این حدیث به
كار افتاده است، بنابراین، حدیث «عشره مبشّره» از نظر سند و متن، مخدوش است و
بی‌اساس می‌باشد.
[1] . صحیح ترمذی، ج 13، ص 182ـ سنن
ابی‌داود، ج 2، ص 264 و ...
[2]
حدیث دیگری با اندكی تفاوت، از «سعید‌بن‌زید» نیز نقل شده است. (الغدیر، ج 10، ص
118).
[3] . مناقب ابن مغازلی، ص
50ـ مناقب خوارزمی، ص 76 و 24 و ...
[4] . كنزالعمال، ج 6، ص 157، الامامه و السّیاسه، ص 73 ـ مجمع
الزّوائد هیثمی، ج 7، ص 235 و ...
[5] . مناظرات فی‌الحرمین الشریفین، آیت الله سیّد عبدالله شیرازی،
مناظره 6. |
علامه اميني-الغدير، ج 10 ، ص 122 تا
128 |
|
|
|
|
|
|
|
مدیر تالار مهدویت
مدیر تالار فلسفه و کلام
id l4i: hoosianp_rasekhoon
mail yahoo: hoosianp@yahoo.com
ان الوصول الی الله سفر لا یدرک الی بامتطاء الیل
رسیدن به لقاء پروردگار میسور نیست مگر با درک نشاهه شب
