هر واژه ای معنای خود را دارد، و در میان الفاظ و واژه ها، برخی جدای از معنای لغوی، بر اثر استعمال فراوان مردم (درست یا غلط) در جهت عکس و مخالف معنای وضعی به کار گرفته می‌شوند. گاهی برخی از واژه ها بر اساس کثرت استعمال و شهرت فراوان، دیگر یادآور معنای وضعی خود نمی باشند، و کشف معنای اصلی، نیازمند لغت نامه و واژه شناسی است؛ یعنی از موارد استعمال در کوچه و بازار، تا وضع لغوی و واژه ها، فرسنگ ها فاصله است. به این گونه از استعمال های وارونه "مسخ واژه ها" اطلاق می‌شود.
واژة روشنفکر و روشنفکری دچار مسخ فرهنگی گشته است، زیرا یک معنای مقدس وضعی دارد، و یک معنای بی ربط استعمالی.
معنای لغوی روشنفکری: روشنفکری از دو کلمة "روشن" و "فکر" و "یای" نسبت ترکیب شده، و مفهوم آن واضح است: فکری که روشن است؛ نور دارد؛ تاریک نیست؛ با روشنایی ها اتصال دارد؛ یعنی واقعیت ها را درک می‌کند و واقع بین است. نیز سود و زیان خود را می فهمد و دوست و دشمن را می شناسد، هم چنین تاریکی و جهل را می زداید؛ نور می‌دهد؛ روشنگر است و با فکر و جان روشن واقعیت ها را آن گونه که هستند، می نگرد و باور دارد.(1)
روشنفکری به این معنی ایده آل همگان و آرزوی عارفان و پاکان است.
تعریف صحیح روشنفکری دینی
