لب را گشوده ايم به شکر و ثناي دوست سر را سپــــرده ايم به حکم قضـــاي دوســــت
بيـــــــــمار عشق و زخمي تيغ شهادتيم مرهــــم نهـــاده ايم به دل، از دواي دوســــــت
تا ديــده ي بصيــرت ما بازتـــر شـــــــــود، بستيم چشـم خويشتن از ماســــواي دوســـــت
صبر و رضا که در دل ما جا گرفته است رخشــنده گوهـــري است ز گنج عطاي دوسـت
چـون اقتدا به جعفر طيــــــّار کرده ايــــم پــرواز ماســـــت با پرِ جان در فضـــاي دوسـت
در پيروي ز خطّ علمدار کــربلاســــــــت دســــتي که داده ايم به راه رضــــاي دوســــــت
ديـــــــن خدا عزيزتر اســت از وجود ما اين دست و پا و چشم و سروجان فداي دوست
پروردگار اگر بپذيرد ز ما، خوشيــــــــم شايد شـــود ذخيــــــــره براي لقـاي دوســــــــت
بايد که پاي بر سر هســــتي نهاد و رفت ره کي دهـند ورنه به خلوتســــــراي دوســــــت
هر چند پاي رفتنِ ما روي خاک نيســت بگشوده ايم بنـــــد دل، اندر هـواي دوســــــــــت
در بزم رنج و محفل محنت کشيدگــــان سرمســــت و سرخوشيــــــم زجـام بـلاي دوست
دست بريده مان سند بي توقّـــعي است چون پاي بســـــــــــته ايم به دارالشّفاي دوســـت
روي نياز ماسـت به درگاه بي نيــــــــاز چشم اميد ماســـــت به دست عطاي دوســـــــــت
«حجه الاسلام و المسلمین جواد محدثی»
جانبازان،مظهر شهامت و ایثار(شعر)
