پاسخ به: اين بخش شامل خاطرات آزادگان از دوران اسارت مي باشد.
پنج شنبه 7 بهمن 1389 6:00 PM
فوتباليست ها من و تيمم كه سرانجام پس از پانزده روز نوبتمان شده بود كه فقط يك ربع در تنها قسمت باز محوطه‌ي اردوگاه فوتبال بازي كنيم، مجبور بوديم بدن‌هاي تكيده‌مان را بسپاريم به دست خورشيد فروزان، چون نمي‌خواستيم اين فرصت را از دست بدهيم. منبع: كتاب فرهنگ آزادگان جلد5 - صفحه: 253
علي رغم ممنوعيت ورزش، بازي فوتبال و واليبال از نظر عراقي‌ها ممنوع نبود. صليب هم چند وقت يك‌بار يكي دو توپ برايمان مي‌آورد. ما هم از اين آزادي نهايت استفاده را مي‌كرديم و نه به عنوان بازي و سرگرمي، بلكه بيشتر براي تحرك و فعاليت و درآوردن بدن از حالت سستي و كرخي.
تمامي بچه‌‌هاي اردوگاه، حتي پيرمردها، به استثناي آن‌هايي كه ناتواني جسمي داشتند، در تيم‌هاي فوتبال شركت مي‌كردند.
با اين‌كه از موقع بازشدن درها تا موقع آمار عصر، يكسره بازي‌ها برگزار مي‌شد، ولي باز هم به خاطر تعداد فوتباليست‌ها، فقط هر پانزده روز يك‌بار، آن هم به مدت يك ربع، هر تيم مي‌توانست در زمين بازي كند!
