یک رفتار ظریف تربیتی از شهید بهشتی که هنوز از یادها نرفته است
دکتر رضا پورحسین، گروه سیاسی الف، 4010404096۹ نظر، ۳۷ در صف انتشار و ۲ تکراری یا غیرقابل انتشار
1. یازدهم تیرماه 1359 ، شهید آیت الله دکتر بهشتی در مسجدی در جنوب غرب تهران واقع در یافت آباد سخنرانی داشتند. آن زمان اوج مظلومیت ایشان بود. دوستانی که ایشان را برای سخنرانی دعوت کرده بودند کمی نگران فضای تحریک آمیز بدخواهان محلی و غیر محلی بودند. مردم تمام شبستان بزرگ مسجد را پر کرده و با اشتیاق منتظر دیدن آیت الله بهشتی بودند. بالاخره ایشان پس از نماز مغرب و عشاء به منطقه و مسجد رسیدند. شور مردم به گونه ای بود که حرکت ایشان از ابتدای مسجد تا استقرار در کنار محراب و تریبون، مدت زیادی طول کشید. ایشان بین مردم بودند و آنها نیز به گرمی بسیار و شورانگیز، از حضور یار امام و یک عالم برجسته و انقلابی استقبال می کردند. دکتر بهشتی نیز با روی باز و خوشحال، با تک تک مردم خوش و بش داشتند و آنان نیز سراپا خوشحال از دیدن یار امام. آیت الله بهشتی پس از دقایق طولانی توانستند کنار محراب بنشینند. بازهم مردم دور ایشان حلقه زده و سوالاتی داشتند و آیت الله به گرمی به سوالات مردم گوش داده و پاسخ می دادند.
2. اما آنچه که در یادها ماند علاوه بر سخنرانی شورآفرین و عالمانه دکتر بهشتی، یک رفتار دقیق تربیتی و انسان ساز از سوی ایشان بود. آقای بهشتی سرگرم صحبت با مردم بودند که گروه سرود مسجد که عموما کودک و نوجوان بودند، شروع به خواند سرود حماسی و انقلابی کردند. دراین زمان، آیت الله بهشتی بلافاصله صحبت با مردمی را که اطراف ایشان حلقه زده بودند قطع کرده و گفتند که من می خواهم سرود کودکان و نوجوانان را بشنوم. دراین صورت، جهت نشستن خویش را نیز تغییر داده و مستقیم به چهره های گروه سرود، نگاه می کردند و سراپا گوش به نوای حماسی کودکان و نوجوانان.
3. بعدها همه اعضای همین گروه، از فعالان فرهنگی و انقلابی منطقه شده و زمان جنگ تحمیلی نیز وارد جبهه ها شدند و نیمی از این گروه در جبهه های دفاع مقدس به شهادت رسیدند . بارها و بارها کودکان و نوجوانان دیروز، و میانسالان امروز از توجه تربیتی و ارتباط چشمی شهید بهشتی به عنوان یک رفتار موثر در زندگی خویش یاد کرده و می کنند.
4. رفتار تربیتی این چنینی از یک شخصیت بسیار برجسته در انقلاب اسلامی و از یاران نزدیک امام، رفتار ساده ای نبود. این سلوک از سوی مربیان بزرگ، همیشه انسان ساز بوده است؛ احترام، توجه، اعطای شخصیت به دیگران به ویژه به کودکان و نوجوانان.
روحشان با روح مطهر اباعبدالله الحسین علیه السلام قرین و محشور باشد.