حدیث روز/نهج‌البلاغه، الحکمه۱۴۷

امام علی علیه السلام

هَجَمَ بِهِمُ العِلمُ عَلى حَقيقَةِ البَصيرَةِ، وباشَرُوا روحَ اليَقينِ وَ استَلانوا مَا استَعوَرَهُ المُترَفونَ و أَنِسوا بِمَا استَوحَشَ مِنهُ الجاهِلونُ و صَحِبُوا الدُّنيا بِأَبدانٍ أرواحُها مُعَلَّقَةٌ بِالمَحَلِّ الأَعلى، اُولئِكَ خُلَفاءُ اللّهِ في أرضِهِ وَ الدُّعاةُ إلى دينِهِ. آهِ ، آهِ شَوقاً إلى رُؤيَتِهِم .

در توصيف جانشينان خدا در زمين ـ : علم ، آنان را به حقيقتِ بصيرتْ كشانده است و با روح يقين، در آميخته‌اند و آنچه را نازپروردگان، دشوار ديده‌اند، آنان، آسان يافته‌اند، و با آنچه نادانان از آن رَميده‌اند، اُنس گرفته‌اند و در اين دنيا، با بدن‌هايى زندگى مى‌كنند كه روح آنها به جايگاه بَرين، تعلّق دارد. اينان، جانشينان خدا در زمينِ او هستند و دعوتگران او به سوى دينش. وَه ، وَه كه چه شوقى است مرا به ديدن ايشان!

نهج البلاغة : الحكمة ۱۴۷