بخوانید و نظر بدهید:

سلام. من خودم هم مثل شما فکرمی کنم که اگر فکر نمی کردم .شاید سمت و سوی بهتری در انتظارم بود.......در حقیقت  ما همه مثل هم فکر می کنیم چرا چون جامعه به سمتی حرکت کرد که این نتیجه را بدون هیچ تفکری برای ما به یک باور حقیقی و درونی تبدیل کرد....یعنی اکتفا به یک یا دو بچه...کل این افکاراز اصل باطل است..علت این است که .هنوز به کسی که رازق هست اعتماد و اعتقاد وافی و کافی نداریم.دوست داریم مثل دیگران هرچه داریم به پای یک بچه بریزیم ..یعنی همه ی داشته ها و نداشته های خودمان را هزینه کنیم بری یک بچه تا از دنیای اطرافمان عقب نمانیم و در حقیقت در این قضییه مجبور شدیم به این مسیر...این انتظار را جامعه و خودمان درست کردیم و انتظارات را بالا بردیم...نتیجش هم این شده که داریم می بینیم...خوب پدران و مادران قدیم تر را ببینید نصف نصف الان ما را هم نداشتن ولی تعداد فرزندان آنها بیشتر از سه تا بوده است...در حقیقت هیچ آسایشی برای آنها وجود نداشت ولی از آرامش خوبی برخوردار بودند...الان برعکس شده هرچه دلت بخاد آسایش فراهم است ولی با همه ی این امکانات به آرامش نرسیدیم و نخواهیم رسید...قدیمی ها بدون هیچ امکاناتی آرامش برای انها فراهم بود با خیال راحت هم بچه دار می شدند و رزق آنها هم می رسید و انتظارات هم بالا نبود....الان دقیقا برعکس هست با این همه امکانات چون آرامشی وجود ندارد برای بچه دار شدن یک زن هزار بار دکتر میرود چون فکر و اندیشه و خوراکش معمولی نیست...کلا درگیر هستیم..در گیر نابسامانی هایی که خودمان برای خودمان درست کردیم...حتی هیچ لذتی هم از یک بچه نمی بریم چون هرچ داریم خرج همین یکی می شود آخرش هم اونی که می خواهی نمی شود...