اشعار طنز ناصر فیض

• مثنوی هفتاد من 

مَن اگر با مَن نباشم؛ می‌شَوَم تنهاترین

کیست با مَن گر شَوَم مَن؛ باشد از مَن، ما ترین

مَن نمی‌دانم کی ام مَن؛ لیک یک مَن در مَن است

آن که تکلیف مَنَش با مَن مَنِ مَن، روشن است

مَن اگر از مَن بپرسم ای مَن ای همزاد مَن!

ای مَن غمگین مَن در لحظه‌های شاد مَن!

هرچه از مَن یا مَنِ مَن، در مَنِ مَن دیده‌ای

مثل مَن وقتی که با مَن می‌شوی خندیده‌ای

هیچکس با مَن، چنان مَن، مردم آزاری نکرد

این مَنِ مَن هم نشست و مثل مَن کاری نکرد

ای مَنِ با مَن، که بی مَن، مَن تر از مَن می‌شوی

هرچه هم مَن مَن کنی؛ حاشا شوی چون مَن قوی

مَن مَنِ مَن، مَن مَنِ بی رنگ و بی تأثیر نیست

هیچکس با مَن مَنِ مَن، مثل مَن درگیر نیست

کیست این مَن؛ این مَنِ با مَن ز مَن بیگانه تر

این مَنِ مَن مَن کُنِ از مَن کمی دیوانه‌تر؟

زیر باران، مَن از مَن پُر شدن دشوار نیست

ورنه مَن مَن کردن مَن، از مَنِ مَن عار نیست

راستی! اینقدر مَن را از کجا آورده‌ام

بعد هر مَن بار دیگر مَن، چرا آورده‌ام؟

در دهان مَن نمی دانم چه شد افتاد مَن

مثنوی گفتم که آوردم در آن هفتاد مَن