خاطرات جانباز آزاده ميكائيل احمدزاده( خاطرات واپسین روزهای جنگ تحمیلی و اسارتگاه مخوف تکریت)

زخمي ها چندين ماه به همان وضعيت مانده بودند بيماري همه را ناتوان كرده بود شش ماه بود كه به حمام نرفته بوديم . شپش از سروكول همه بالا مي رفت شپش ها در روي زمين ، ديوارها بالا مي رفت .شپش ها دز زير بغل ها و كشاله ران و موي سرها تخم گذاري كرده بودند. موي سر ها چند ماه بود نتراشيده شده بود و ريش خالي ها بسيار بلند شده و در آن شرايط غير بهداشتي همه را آزار مي داد. و موجب بيماري     مي شد.  ما هر نوبت به فرمانده اردوگاه در حين آمار شبانه  شكايت مي كرديم و ايشان جواب مي داد .اسرع ....اسرع . ولي اقدامي صورت نمي گرفت.

چند روز بعداز مشخص شدن محل اقامت ما آمار گيري كردند كه شامل نام ونشان و نام پدر و سن و يگان خدمتي ،محل اسارت ، شهر  و آدرس منزل سكونت را ثبت كردند و وعده دادند عنقريب تبادل خواهيد شد پس مشخصات خودرادقيق بگوئيد آنها مدت چند سال تكرار كردند بزودي تبادل مي شويد ولي ما همانجا بوديم و اقدامي صورت نمي گرفت.

 عراقي ها سه بعداز استقرارما براي هر سه نفر يك پتو دادند كه بعد ها باي هر دو نفر يك پتو و در آخر اسارت براي هر نفريك پتو  افزايش دادند .

يك ليوان آلومينيومي متوسط براي هر اسير دادند و هركس گم مي كرد مجازات سختي داشت و نمي توانست آب بخورد.

لباس هاي ساده مانند شورت و زير پوش كه براي تعدادي مي رسيد و تعدادي هم منتظر واگذاري بودند

بعداز 6 ماه اتفاق افتاد.و يك نوع لباس بنام دشدشه كه يك پارچه بلند وساده بود براي تعدادي دادند و باز تعدادي بي نصيب بودند. 3يا 4 ماه بعد يك تانكر آب فاضلاب از رودخانه هاي اطراف آب پر مي كرد و به اردوگاه مي اورد عراقي ها بهما مي گفتند سريع زير شيلنگ آب برويد و استحمام كنيد كه 10 ثانيه طول نمي كشيد.

6 ماه گذشته بود عراقي ها حمام ها را به كار انداختند و براي هر اسير يك حلب 5 كيلوئي آب مي دادند و در زمستان و تابستان فرقي نمي كرد. و هر نفر تنها 5 دقيقه فرصت دوش گرفتن داشت ما مجبور بوديم با آب سرد دوش بگيريم .

همان موقع تيغ نيز دادند يك تيغ براي سرو صورت دو نفر و بعداز اصلاح تيغ ها با آماركامل پس گرفته مي شدند.