نشانه‏هاى قيامت خدا

را! خدا را! بندگان خدا بترسيد كه دنيا شما را به راهى مى‏راند كه به قيامت رساند شما و يامت‏بسته يك ريسمانيد. و از هم جدا نمى‏مانيد گويى قيامت‏با نشانه‏هايش پديدار است، و علامتهاى آن آشكار، و شما را به صراط خود نگاهداشته - و خواستار -، با زلزله‏هايش سررسيده و سنگينى آن - بر شما - بار. و دنيا رشته پيوند با مردم خود گسلانده، و آنان را از دامن خودبرون رانده. گويى روزى بود و به آخر كشيد، يا ماهى و به سر رسيد. تازه آن كهنه و فربه آن نزار، در موقعى سخت تنگ و كارهايى بزرگ و درهم - و برونشو دشوار ; و آتشى كه سوزش آن سخت و توان فرسا - ست و بانگ آن بلند و رسا - ست. شعله آن رخشان است، آوازش خروشان است، زبانه آن درخشان است، خاموشى آن نامنتظر است، و فروزينه آن آن شعله‏ور، بيم آن ترساننده، و قرارگاه آن به جايى راه نبردنده، پيرامونش تار و ديگهايش گرم و بى بار، كارهايش سخت و دشوار «و آنان كه پرهيز كردند و از پروردگار خود ترسيدند گروه گروه به بهشت رانده مى‏شوند.» نه ترس عذاب دارند و نه بيم عقاب، از آتش دور، در خانه امن آسوده و آرام، و از جاى باش و آسودن در آن خشنود و به كام. آنان كه در دنيا كارهاشان پاك بود و ديدهاشان گريان و نمناك، شب آنان دردنيا روز بود با فروتنى كردن و آمرزش طلبيدن، و روزشان شب با تنهايى گزيدن و از مردم بريدن. پس خدا بهشت را بازگشتگاه آنان ساخت و پاداش ايشان را نيكو پرداخت; و آنان در خور آن ثواب بودند و بدان سزاوار، با ملكى هميشگى و نعمتى پايدار.

نهج البلاغه