در هر ارتباطی از هر نوع و شکلی ، هرکس صرفا میتواند خود را تغییر دهدو نه هیچکس دیگر را.....

۹۹/۹۹ درصد مردم جهان به دلیل این رسم کنترل گری است که در کنار آمدن با دیگران دچار مشکل میشوند.این عادت منحصر به ازدواج نیست .اما در زندگی زناشویی شدیدتر خود را نشان می دهد.

فرض اصلی کنترل گری این است که : چنانچه ما احساس ناخرسندی میکنیم ، خود مسوول چنین احساسی نیستیم ، بلکه این دیگران و حوادث خارج از کنترل ما هستند که مقصرند و یا مغز ما از لحاظ ساختاری یا شیمیایی به نحوی است که ، بدون اینکه ما بخواهیم، این مشکل را ایجاد میکند.

در این فرضیه هرگز علت بدبختی ما ، نحوه انتخاب اعمال ما شناخته نمی شود.افرادی که از زندگی مشترکشان راضی نیستند ،متوسل به کنترل گری میشوند و میگویند : تقصیر من نیست .همسرم عامل تمام این بدبختی هاست و من وظیفه خود میدانم هرکاری که می توانم برای تغییر رفتارهای او در قبال خود انجام دهم و برای این انجام وظیفه هفت عادت تخریب گرِ خصلت کنترل گری که کلیشه ای هستند را در پیش می گیریم.

1-عیب جویی یا انتقاد
2-سرزنش
3-شکوه و گلایه
4-نق و غرغر
5-تهدید
6-تنبیه
7-دادن حق حساب و یا باج برای تحت کنترا دراوردن دیگری

این عادات مخربند زیرا اگر طولانی مدت تکرار شوند ، زندگی های مشترک بسیاری را از بین می برند.

در این حالت که مقصر طرف مقابل ماست ،ما هیچ تلاشی برای تغییر خودمان انجام نمی دهیم.از این رو ناراحتی های ما نه تنها کم نمی شود بلکه غالبا شدیدتر می شود.

علت اینکه دوستی های طولانی مدت موفقیت آمیزتر از ازدواج است به این موضوع برمی گردد که تقریبا در دوستی های بلند مدت کنترل گری بکار برده نمیشود.