فال یلدایی

ما بدین در نه ی حشمت و جاه آمده ایم     بکش به غمزه که اینش سزای خویشتن است

گرت زدست براید مراد خاطر ما        بدست باش که خیری به جای خویشتن است

به جانت ای بت شیرین دهن که همچون شمع     شبان تیره مرادم فنای خویشتن است

چو رای عشق زدی با تو گفتم ای بلبل      مکن که آن گل خندان برای خویشتن است