اشعار شهادت و مناجات امام رضا (ع)

گرد حریم پاک شما در تحیرم

از دست‌های پر زکراماتتان پرم

من تشنه ی ولای شما تا قیامتم

هر روزه از سبوی شما آب میخورم

خاکم ولی ز یمن شما کیمیا شدم

سنگم ولی همیشه به چشمانتان دُرم

خواهم همیشه سر به حریم شما نهم

از دوریم به شخص شما در تاثرم

آقا مرا برای خودت تربیت نما

آئینه‌ام شکسته شده در تکثرم

تا مورد عنایت لطف خدا شوم

بی بال و پر کبوتر کوی شما شدم

خود را به خاک کوی شما تا کشانده‌ام

بالای سر رسیدم و اشکی فشانده‌ام

واصل شدم به بحر کریما نه ی شما

دریا زده اگر شدم و دور مانده‌ام

پائین پا رسیدم و اشکم امان نداد

در بارگاه قرب فقط روضه خوانده‌ام

دل شد روان به کرببلا از کنارتان

با ناله‌های فاطمه خود را رسانده‌ام

شبهای جمعه کرببلا شور محشر است

مرغ دلم به کوی حسینی رهانده‌ام

من بی پناه شدم به پناه خدا روم

از مشهد و الرضا به سوی کربلا روم

باران رحمتت به سرم ریخت بعد از آن

اشکی ز چشمهای ترم ریخت بعد از آن

افتاد راه من به سر کوی حضرتت

در این مسیر بال و پرم ریخت بعد از آن

گشتم مقیم کوی شما تا الی الابد

از شاخه برگ و بار برم ریخت بعد از آن

چون چوب خشک درب حریم شما شدم

بر روی سینه سیم و زرم ریخت بعد از آن

چوبم ولی ز یمن شما کیمیا شدم

باران رحمتت به سرم ریخت بعد از آن

من از شما رضایم و جزء شما شدم

ممنون لطف حضرتتان از خدا شدم

حالا دگر غلام سرای شما منم

ای پادشاه حسن گدای شما منم

خلق شما برای هدایت مرا بس است

گرچه بدم ولیک برای شما منم

بر گنبد طلایی تو پر شکسته‌ام

کهنه کبوتر سر کوی شما منم

خارم ولی به گلشن تان خو گرفته‌ام

خوشبو تر از همیشه ز بوی شما منم

سرگشته بودم و تو دلیل رهم شدی

عاشق تر از همیشه به سوی شما منم

ای معدن کرامت وجود و سخا رضا

بر عاشقان بده سفر کربلا رضا

شاعر: مرتضی محمود پور