اشعار شهادت امام حسن مجتبی (ع)

رحلت پیغمبر و قتل حسن قتل رضاست
زین مصیبت خون دل جاری ز چشم مرتضاست

فاطمه صاحب عزاست
فاطمه صاحب عزاست

آسمان گرید، برای رحمة للعالمین
ریخته، خاک مصیبت، بر سر روح الامین
بی کس و تنها شده، مولا امیرالمؤمنین
از زمین تا عرش اعلی بانگ واویلا بپاست

فاطمه صاحب عزاست
فاطمه صاحب عزاست

آه و واویلا، که چشمان پیمبر بسته شد
باب وحی و خانۀ زهرای اطهر بسته شد
دست فتنه، باز شد بازوی حیدر بسته شد
هم عزای مصطفی، هم غربت شیرخداست

فاطمه، صاحب عزاست
فاطمه، صاحب عزاست
 
در کنار تربت پاک رسول مؤتمن
روز روشن، تیرباران شد، تن پاک حسن
زین مصیبت تا قیامت، سوخت قلب مرد و زن
شیعه، ‌گر خون گرید از غم، تا صف محشر رواست

فاطمه، صاحب عزاست
فاطمه، صاحب عزاست
 
فاطمه، آن عصمت ذات خدای ذوالمنن
با امیرالمؤمنین، رخت عزا دارد به تن
گاه، می‌گوید پدر، گاهی رضا، گاهی حسن
گه خراسان، گه مدینه، گه به دشت کربلاست

فاطمه، صاحب عزاست
فاطمه، صاحب عزاست
 
عاقبت از زهر مأمون، پاره شد قلب رضا
در میان حجرۀ در بسته، می‌زد دست و پا
گه، جوادش را، گهی معصومه، را می‌زد صدا
داغ او تا صبح محشر، بر دل سوزان ماست

فاطمه، صاحب عزاست
فاطمه، صاحب عزاست