اشعار شهادت امام حسن مجتبی (ع)

سودای سوده اش غم سود و زیان ببرد

الماس ریزه طاقت و تاب و توان ببرد

دشتی ز لاله ها ز دهانش به طشت ریخت

این دشت طشت، رونق صد گلستان ببرد

صد راز سر به مُهر، عیان شد درون طشت

لیکن هزار راز نهان، بی بیان ببرد

لعلش زمرد و جگرش لعل آتشین

از کف، دو چشم دُر و عقیقش، عنان ببرد

در مسجد و به کوچه و در خانه حمل کرد

باری که صبر از دل هفت آسمان ببرد

گریان ز غربتش نه فقط مرغ و ماهیان

آهش نشاط حوری خلد آشیان ببرد

درک حکایت غم و اندوهش ای «فقیر»

گویا که هوش از سر پیر و جوان ببرد

شب چهارشنبه، 13 بهمن 1389، 28 صفر 1432
از سید علی احمدی