محبت ما به اهل‌بیت علیهم‌السلام واقعی است؟
شنبه 8 مهر 1396 3:59 PM
بسياري را سراغ داريم كه از عشق و علاقه به اهل بيت دم مي زنند و مدعيند كه ما به اين عشق و علاقه ي خود پايبنديم و صداقت را پيشه كرده ايم. اصلا چرا راه دور برویم و انگشت به سمت این و آن نشانه کنیم؛ بهراستی خود ما که ادعا می کنیم محب اهل بیت علیهم السلام هستیم، صداقت داریم؟
آيا معياري وجود دارد كه ما از طريق آن به اين شناخت برسيم كه آنچه گفته مي شود لقلقه زبان و از روي احساسات نيست بلكه از روي شناخت و واقعيت است. با مراجعه به آموزه هاي دين مي توان معيارهايي را بدست آورد كه محبت واقعي افراد نسبت به اهل بيت عليه السلام را نشان دهد.
زهير بن قين همچون حبيب وفادار به ولايت بود؛ امام در روز عاشورا زهیر را فرمانده سمت راست سپاه قرار داد و حتی نقل شده که هنگام اقامه نماز در روز عاشورا، او نیز در کنار سعید بن عبدالله به محافظت از امام و نگهبانی برخاست. مولي علي علیه السلام مي فرمايد : دوست محمد كسي است كه خدا را اطاعت كند هر چند پيوند خويشاوندي او دور باشد.(نهج البلاغه: حكمت 96) زهير و حبيب پيوند خويشاوندي با امام نداشتند امام با وفاي خويش خود را به امام نزديك و نزديك‌تر كردند به گونه اي كه امام در وصف زهير فرمود: خداوند تو را از رحمتش دور نگرداند و قاتلانت را لعنت كند.
از نشانه هاي محبت اهل بيت عليهم السلام آن است كه انسان هر آنچه را كه آنها بپسندند، بپسندد. و هر آنچه را كه زشت و پليد بدانند، پليد بداند. دوست داشتن اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام تقوای الهی و دلی پاک می خواهد. شیدای اهل بیت علیهم السلام باید دوستی خویش را در عمل نشان دهد وگرنه علاقه ظاهری نمی تواند صدق گفتار ايشان را ثابت كند. علی علیه السلام می فرماید: « هر که ما را دوست دارد باید مثل ما عمل کند و لباس پرهیزگاری را جامه و پوشش خود قرار دهد» (بحارالانوار، ج 1، ص 92).
هر چه انسان از منزلت روحي و معنوي فرد اطلاع بيشتري داشته باشد، سعي خواهد كرد احترام و شأن او را بيش از پيش نگه دارد، نسبت به او مطيع تر گردد و محبتش افزون گردد. معرفت نسبت به مقام اهل بيت و آگاهي از كمالات و فضايل ايشان، علاوه بر اين كه بر عشق انسان نسبت به ايشان مي افزايد باعث مي گردد تا مرز جان دادن در راه ايشان جانبازي كند و جان شيرين خود را تقديم نمايد. الگوهاي فراواني را اين از دست مي توان شاهد آورد: زهير بن قين از ياران با وفاي امام حسين عليه السلام در كربلا عشق و محبت نسبت به امام را به جايي مي رساند كه خود را در معرض تيرهاي دشمن قرار مي دهد تا وليّ خدا بتواند لحظاتي را به نماز بايستد و با معبود خويش راز و نياز كند.
خيلي ها خوب شروع مي كنند اما خوب به اتمام نمي رسانند. خيلي ها آغاز پرشوري دارند اما پايان خمودي دارند. ابتدا هيجان زده مي شوند و ابراز علاقه مي كنند اما كار به اهداي مال و جان كه مي رسد عهدي كه بسته بودند و ابراز ارادتي كه داشتند را فراموش كرده و به آن پشت پا مي زنند. اين مثال اهل كوفه است كه چه پر شور وارد صحنه شدند و با فرستادن هزاران نامه امام حسين عليه السلام را به كوفه فرا خواندند اما به زودي عهدشان را شكستند و علاوه بر اين كه پشتيباني نكردند، بر حجت خدا شوريدند. اگر محبّ اهل بيت به راهي كه مي رود ايمان راسخ داشته باشد، خداوند به وعده اي كه داده، عمل كرده و او را در ثباتِ قدمش، ياري خواهد كرد.
كسي كه مدعي عشق به اهل بيت عليه السلام است سعي مي كند كه نه جلوتر از محبوبش قدم بردارد و نه عقب بماند كه در هر دو صورت قافيه را باخته و به كج‌راهه خواهد رفت. در حادثه كربلا، حبيب بن مظاهر و ظهير بن قين از اين قبيل بودند. نه قدمي جلو رفتند و نه قدمي عقب ماندند؛ بلكه تا آخرين لحظه قرين و همراه حضرت ابي عبدالله باقي ماندند. حضرت علي ع مي فرمايند «بهترين مردم نسبت به من گروه ميانه رو هستند، از آنها جدا نشويد».(نهج البلاغه: خطبه 127/7) و حبيب بن مظاهر و زهير بن قين مصداق كامل اين فرموده ي حضرتند.
حبيب بن مظاهر الگوييست تمام عيار براي وفاي به عهد؛ امام براي او نامه اي نوشتند و فرمودند: «از حسین‌بن‌على علیه السلام به مرد فقیه، حبیب‌بن‌مظاهر. اى حبیب! قرابت ما را با پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله مى‌دانى و تو بهتر از دیگران ما را مى‌شناسى و شخص آزادمرد و غیرتمندى هستى. از جان خود بر ما مضایقه مکن، رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله در قیامت پاداش آن را به تو خواهد داد». حبيب با اينكه از اشراف بود به دعوت امام لبيك گفت و در برابر نامه ايشان چون و چرا نكرد. در ميدان جنگ و حمله اينگونه رجزخواني مي كرد
«من حبیبم و پدرم مظاهر، پهلوان میدان نبرد و کارزار شعله ور؛ گرچه گروه شما از ما فزونتر است، ولی ما حجتی والاتر و آشکارتر داریم؛
از نشانه هاي محبت اهل بيت عليهم السلام آن است كه انسان هر آنچه را كه آنها بپسندند، بپسندد. و هر آنچه را كه زشت و پليد بدانند، پليد بداند. دوست داشتن اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام تقوای الهی و دلی پاک می خواهد. شیدای اهل بیت علیهم السلام باید دوستی خویش را در عمل نشان دهد وگرنه علاقه ظاهری نمی تواند صدق گفتار ايشان را ثابت كند. علی علیه السلام می فرماید: « هر که ما را دوست دارد باید مثل ما عمل کند و لباس پرهیزگاری را جامه و پوشش خود قرار دهد»
و اگرچه شما خائن به عهد خود هستید، ولی ما وفادارتر از شما و شکیباتریم.»(ابصارالعین، ص105)
او بر وفاداري خود به ابي عبد الله با اين رجزها تاكيد مي كند.
زهير بن قين همچون حبيب وفادار به ولايت بود؛ امام در روز عاشورا زهیر را فرمانده سمت راست سپاه قرار داد و حتی نقل شده که هنگام اقامه نماز در روز عاشورا، او نیز در کنار سعید بن عبدالله به محافظت از امام و نگهبانی برخاست. مولي علي علیه السلام مي فرمايد : دوست محمد كسي است كه خدا را اطاعت كند هر چند پيوند خويشاوندي او دور باشد.(نهج البلاغه: حكمت 96) زهير و حبيب پيوند خويشاوندي با امام نداشتند امام با وفاي خويش خود را به امام نزديك و نزديك‌تر كردند به گونه اي كه امام در وصف زهير فرمود: خداوند تو را از رحمتش دور نگرداند و قاتلانت را لعنت كند.
كسي كه مي خواهد محب و دوستدار واقعي ائمه اطهار عليهم السلام باشد، بايد معيارهاي عاشقي و محبت را رعايت كند تا كلام و رفتارش با هم همگون بوده و چهره ي نفاق گونه زدوده شود. در اين راه مي توان ياران امام حسين عليه السلام را الگويي براي خود برگزيد.
محمد امیری نزاد- کارشناس حوزه/ تبیان
از همه دل بریده ام،دلم اسیر یک نگاست،تمام آرزوی من زیارت امام رضـــــــــاست
