وفاداری از جنس عبّاس(ع)

وقتى عباس(ع) رفت آب بياورد لشكر دشمن به آن بزرگوار حمله كردند و او نيز به آن گروه حمله‏ ور شد و اين رجز را خواند:
لَا أَرْهَبُ الْمَوْتَ إِذِ الْمَوْتُ رَقَى             حَتَّى أُوَارَى فِي الْمَصَالِيتِ لَقَا
نَفْسِي لِنَفْسِ الْمُصْطَفَى الطُّهْرِ وَقَا             إِنِّي أَنَا الْعَبَّاسُ أَغْدُو بِالسِّقَا
وَ لَا أَخَافُ الشَّرَّ يَوْمَ الْمُلْتَقَى‏

1. يعنى هنگامى كه مرگ با من روبرو شود باكى از آن ندارم تا اينكه در ميان دلاوران داخل شوم؛
2. جان من بفداى جان مصطفى طيب و طاهر باد. من همان عباس هستم كه آب براى فرزندان امام حسين ميبرم. و در روز جنگ از شرّ دشمن خوفى ندارم.

حضرت عباس آن لشكر را پراكنده نمود. زيد بن ورقا در پشت درخت خرمائى كمين نمود و حكيم بن طفيل سنبسى او را امداد كرد تا دست راست آن حضرت را جدا كرد. آن بزرگوار شمشير را بدست چپ گرفت و پس از اينكه بدشمن حمله نمود اين رجز را خواند:
وَ اللَّهِ إِنْ قَطَعْتُمُ يَمِينِي             إِنِّي أُحَامِي أَبَداً عَنْ دِينِي‏
وَ عَنْ إِمَامٍ صَادِقِ الْيَقِينِ             نَجْلِ النَّبِيِّ الطَّاهِرِ الْأَمِين‏
1. يعنى به خدا قسم اگر دست راستم را قطع كنيد من دائما از دين خويشتن حمايت مينمايم؛
2. و از امامى كه صدق او يقين است و نسل پيامبر پاك و امين ميباشد؛ دفاع ميكنم.
سپس آن بزرگمرد وفادار بقدرى كار زار كرد كه ناتوان شد. حكيم. ابن طفيل در پشت نخله‏اى كمين نمود و دست چپ آن حضرت را قطع كرد و آن شير بيشه شجاعت اين رجز را خواند:

يَا نَفْسُ لَا تَخْشَيْ مِنَ الْكُفَّارِ             وَ أَبْشِرِي بِرَحْمَةِ الْجَبَّارِ
مَعَ النَّبِيِّ السَّيِّدِ الْمُخْتَارِ             قَدْ قَطَعُوا بِبَغْيِهِمْ يَسَارِي‏
فَأَصْلِهِمْ يَا رَبِّ حَرَّ النَّار

1. يعنى اى جان من از كفار ترسان مباش! بشارت باد تو را برحمت خدا.
2. تو با آن پيغمبرى هستى كه بزرگ و برگزيده است. دشمنان بظلم دست چپ مرا قطع كردند. پروردگارا! حرارت آتش دوزخ را بآنان برسان!

ناگاه شخص ملعونى با عمود آهنين به آن حضرت زد و او را شهيد كرد...

منبع: مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، زندگانى حضرت امام حسين عليه السلام ( ترجمه جلد 45 بحار الأنوار) - تهران، چاپ: سوم، 1364 ش. صص 60-61.