عملکرد سازمان نفاق برای بدنام کردن امام حسن (ع)

در آستانه شهادت سبط اکبر، امام حسن مجتبی (ع)، گوشه‌­ای از مظلومیت آن امام همام را مرور می­‌کنیم؛ به این امید که درس عبرتی گرفته باشیم از شگردهای دشمنان دین در تحریف واقعیات:

داستان شهادت امام حسن (ع) نیز مانند زندگی و صلح آن حضرت، به دلیل محصور بودن در فضای سیاسی مسموم معاویه، دچار پیچیدگی­‌ها و ابهام­‌های فراوانی است. معاویه برای از میان بردن حضرت، مثل همیشه گزینه ترور را انتخاب می­‌کند. او مسأله را طوری مطرح می­‌نماید که گویا حضرت به دلیل درگیری خانوادگی کشته شده است.

سیستم جعل حدیث معاویه که در مقابله با علی (ع) فضایل مشابهی برای دشمنان او جعل کرده بود، (1) در این ایام نیز به شدت فعال است. روایت­‌های گسترده­‌ای جعل کردند که امام حسن (ع) زنان بسیاری می­‌گرفته و طلاق می­‌داده است. (2) تعداد همسران ایشان را دویست و حتی سیصد نفر نیز گفته­‌اند؛ (3) حتی برخی از این روایات در اصول کافی هم به چشم می­‌خورد.

در کافی نقل شده است امیرالمؤمنین (ع) در یک سخنرانی در مسجد کوفه، مردم را از نکاح دخترانشان با امام حسن (ع) نهی می­کرد و می‌فرمود: اگر حسن به خواستگاری دختران شما آمد، به او زن ندهید، برای این­‌که او بسیار طلاق می­‌دهد! کسی از میان جمع بلند شد و گفت: ایرادی ندارد؛ چراکه او نوه رسول خدا (ص) است. (4)

این­‌که امیرالمؤمنین (ع) بالای منبر طعن پسرش را بگوید و مردم از امام مجتبی (ع) دفاع کنند، محال است. ساختگی بودن این روایت­‌ها را می­‌توان با درک موقعیت و شرایط زمان امام حسن (ع) به خوبی اثبات کرد؛ حتی اگر در کتاب معتبری مثل اصول کافی ذکر شده باشد.

پشت پرده این روایت­‌ها، سیستمی عریض و طویل وجود دارد که به هنگام مصلحتِ سازمان نفاق، احادیث گوناگون تولید می­‌کند و ذهن جامعه و گزارش­‌های تاریخی را مشوش می­‌سازد. طبیعی است افرادی که در شام زندگی می­‌کنند و تنها راه شناختشان از حضرت مجتبی (ع) از طریق کانال­‌های خبری حکومت است، وقتی ذهنیتشان با این اخبار و احادیث شکل گرفته است، به راحتی باور می­‌کنند که مسمومیت حضرت به دست جَعده و به علت حسادت­‌های زنانه صورت گرفته است.

تاریخ اهل تسنن به شدت متأثر از این اخبار است؛ چنان­‌که ابن خلدون می­‌گوید: رافضه می­‌گویند که حسن بن علی (ع) را معاویه مسموم کرد و از مقام معاویه بعید است که دست به چنین جنایتی بزند! (5)

این مرد، ناتوان از تحلیل این مطلب است که جعده چیزی بیشتر از یک بازیچه و مهره نیست؛ فرد دیگری است که در سایه، کنترل این جریانات را بر عهده دارد. (6)

(1). شرح نهج­ البلاغة، ج11، صص44- 46.

(2). بحار الأنوار، ج44، ص172.

(3). همان، ص169.

(4). الکافی، ج6، ص56.

(5). تاریخ ابن خلدون، ج2، ص649.

(6). تبار انحراف 3، صص53- 54.