اشعار شهادت امام جعفر صادق (ع)

من آن گل شقایق باغ پیمبرم

کز جور  و کینه دست خزان کرد پرپرم

از بسکه رنج و محنت بسیار دیده ام

جاری شده است خون دل از دیده ترم

در شهر خود غریبم و کس نیست همدمم

آه است هم نوای نفس های آخرم

یارب تویی گواه که از جور بی حساب

ابن ربیع داده عذاب مکررم

او خود سواره بود و پیاده مرا کشاند

با آنکه دید لرزه فتاده به پیکرم

در بین راه قلب مرا شعله ور نمود

آن لحظه ای که کرد جسارت به مادرم

از آتشی که خصم زده بر سرای من

معلوم شد که وارث غم های حیدرم

زآتش اگر چه سوخت سرایم ولی دگر

سیلی نخورد پیش دو چشم من همسرم