شایع ترین علل عفونت های گوش, درمان و راه های پیشگیری

دستگاه شنوایی گوش به سه‌ قسمت خارجی، میانی و داخلی تقسیم میشود. هر کدام از این بخش‌ها میتوانند دچار عفونت گوش شوند.عفونت گوش خارجی که عفونت شناگران نیز گفته می شود ،به دلایل مختلف اتفاق می‌افتد.از جمله این علت‌ها می‌توان به انواع مختلف آلودگی اشاره کرد.البته تحریکات و جراحات ناشی از استفاده از سنجاق، گوش پاک کن، عوامل ویروسی، باکتریایی و قارچی نیز در ابتلا به عفونت گوش خارجی بی تأثیر نیستند.

از علائم عفونت گوش خارجی، می‌توان به احساس گرفتگی، کاهش شنوایی، خارش و ترشح همراه با بوی نا مطبوع اشاره کرد. جهت درمان باید دو تا سه‌ روز متوالی از آنتی بیوتیک و داروهای ضد التهابی موضعی استفاده کرد و در مواردی هم داروهای سیستمیک موثر خواهند بود. اما بهترین درمان، درمان های موضعی ،یعنی‌ پاک و خارج کردن ترشحات از مجرا می باشد.

عفونت گوش میانی که یکی‌ از عفونت‌های رایج در نوزادان و کودکان است، از طریق  ورود عفونت به شیپور استاش ( راه ارتباطی بین گوش میانی و انتهای بینی) اتفاق می‌افتد.عفونت گوش میانی می تواند خطرناک تر از عفونت گوش خارجی باشد، زیرا هم باعث اختلال شنوایی به طور موقت یا دائم می شود و هم در مراحل پیشرفته احتمال دارد ،عفونت گوش به مغز راه یابد.

همچنین وجود لوزه سوم در کودکان، میتواند عامل ابتلا به عفونت گوش میانی باشد. از علائم  این بیماری می‌توان به تب و لرز، درد شدید و ضربان دار در گوش( به ویژه شب ها)، کاهش شنوایی  و به طور معمول ترشحات زرد پر رنگ، اشاره کرد.

از طرف دیگر، عفونت های گلو و سینوس هم می تواند باعث ایجاد عفونت گوش میانی و درد در گوش  شوند. درمان آن نیز از راه داروهای سیستمیک و ضد التهاب امکانپذیر است. در موارد پیشرفته نیز جراحی انجام می شود که طی آن شکاف کوچکی روی پرده صماخ داده شده و به غیر از این که ترشحات خارج می شوند، لوله تهویه هم گذاشته می شود.

در خصوص پیشگیری از ابتلا به عفونت های گوش میانی و خارجی ، می‌توان گفت، باید قبل  از استحمام و شنا از پنبه های آغشته به وازلین استفاده شود ، از دستکاری گوش با وسایل مختلف نیز به طور جدی پرهیزشود. همچنین درصورت بروز خارش و سوزش در مجرای گوش ، مراجعه به پزشک ضروری می‌باشد.

برای مشاهده مطالب مرتبط با این مقاله به آرشیو مقالات دکتر مجید نصیری مراجعه فرمایید.